شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

آمدن افراسياب به ايران زمين

چو دشت از گيا گشت چون پرنيان ببستند گردان توران ميان‏

سپاهى بيامد ز تركان و چين هم از گرز داران خاور زمين‏

كه آن را ميان و كرانه نبود همان بخت نوذر جوانه نبود

چو لشكر بنزديك جيحون رسيد خبر نزد پور فريدون رسيد

سپاه جهاندار بيرون شدند ز كاخ همايون بهامون شدند

براه دهستان نهادند روى سپهدارشان قارن رزم جوى‏

شهنشاه نوذر پس پشت اوى جهانى سراسر پر از گفت و گوى‏

چو لشكر بپيش دهستان رسيد تو گفتى كه خورشيد شد ناپديد

شاهنامه فردوسی - تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

سراپرده نوذر شهريار كشيدند بر دشت پيش حصار

خود اندر دهستان نياراست جنگ برين بر نيامد زمانى درنگ‏

كه افراسياب اندر ايران زمين دو سالار كرد از بزرگان گزين‏

شماساس و ديگر خزروان گرد ز لشكر سواران بديشان سپرد

ز جنگ آوران مرد چون سى هزار برفتند شايسته كارزار

سوى زابلستان نهادند روى ز كينه بدستان نهادند روى‏

خبر شد كه سام نريمان بمرد همى دخمه سازد و را زال گرد

از ان سخت شادان شد افراسياب بديد آنكه بخت اندر آمد بخواب‏

دیوان حافظ - حسن تو همیشه در فزون باد

بيامد چو پيش دهستان رسيد برابر سراپرده بر كشيد

سپه را كه دانست كردن شمار برو چارصد بار بشمر هزار

بجوشيد گفتى همه ريگ و شخ بيابان سراسر چو مور و ملخ‏

ابا شاه نوذر صد و چل هزار همانا كه بودند جنگى سوار

بلشكر نگه كرد افراسياب هيونى برافگند هنگام خواب‏

يكى نامه بنوشت سوى پشنگ كه جستيم نيكى و آمد بچنگ‏

همه لشكر نوذر ار بشكريم شكارند و در زير پى بسپريم‏

دگر سام رفت از در شهريار همانا نيايد بدين كارزار

شاهنامه فردوسی - بنياد نهادن اين نامه

ستودان همى سازدش زال زر ندارد همى جنگ را پاى و پر

مرا بيم از و بُد بايران زمين چو او شد ز ايران بجوييم كين‏

همانا شماساس در نيمروز نشستست با تاج گيتى فروز

بهنگام هر كار جستن نكوست زدن راى با مرد هشيار و دوست‏

چو كاهل شود مرد هنگام كار از ان پس نيابد چنان روزگار

هيون تكاور برآورد پر بشد نزد سالار خورشيد فر

‏

آمدن افراسياب به ايران زمين, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, افراسیاب, ایران زمین, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چو دام طره افشاند ز گرد خاطر عشاق
به غماز صبا گوید که راز ما نهان دارد
«حافظ»

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – تاختن سهراب بر سپاه كاوس

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

انگشت گزیدن

(اَ گُ. گَ دَ)(مص ل.)۱ - تأسف خوردن، حسرت خوردن.
۲- حیرت داشتن.

انگشتال

(اَ گِ) (ص.) ضعیف و نحیف، بیمار.

انگشتانه

(اَ گُ نِ یا نَ) (اِ.)
۱- ابزار فلزی، قالب سرِ انگشت، به هنگام دوختن چیزی بر سر انگشت می‌گذارند تا ته سوزن در انگشت فرو نرود.
۲- گلی است زینتی از تیره میمون شبیه انگشتانه دارای رنگ‌های مختلف، برگ‌هایش بسیار تلخ ...

انگشتر (ی)

(اَ گُ تَ) (اِ.) حلقه‌ای (معمولاً) فلزی و گاه دارای نگین که برای زینت در انگشت می‌کنند. ؛~ پا (کن.) چیزی بی مصرف.

انگشتو

(اَ گُ) (اِمر.) نانی که بر روی آتش زغال پخته شود، انگشتوا.

انگشتو

(~.) (اِمر.) خوراکی که از نان و روغن و شیرینی ترتیب دهند.

انگشتوانه

(اَ گُ نِ) (اِمر.) انگشتانه، قالب فلزی که به هنگام تیراندازی یا دوختن بر انگشت شَست می‌گذارند.

انگشتوانه

(اَ گِ نِ) (اِمر.) کانون، منقل.

انگشتگر

(اَ گِ گَ) (ص فا.) کسی که زغال سازد؛ زغال فروش.

انگل

(اَ گُ) (اِ.) انگشت، اصبع.

انگل

(اَ گَ) (اِ.)
۱- گیاه یا جانوری که تمام یا قسمتی از عمرش را به موجود دیگری بچسبد و از جسم او تغذیه کند.
۲- موجود زنده‌ای که روی پوست، داخل بدن انسان یا حیوانی زندگی کند.
۳- طفیلی، سرِخر، مزاحم، سربار.

انگلک

(اَ گُ لَ) (اِ.) انگشت کوچک.

انگلک کردن

(~. کَ دَ) (مص ل.)
۱- با چیزی ور رفتن.
۲- در کاری دخالت کردن.

انگلیون

(اَ گِ) (اِ.)
۱- انجیل.
۲- نوعی پارچه ابریشمین که انجیل را در آن می‌پیچیدند.

انگه

(اِ گَ) (اِ.)
۱- زنی که شب زفاف همراه عروس به خانه داماد می‌رود.
۲- زن برادر.
۳- دایه خاتون. ینگه و ینگا، هم گویند.

انگور

( اَ ) (اِ.)
۱- میوه رز.
۲- درخت رز، مو.

انگول

( اَ ) (اِ.) انگشت.

انگوله

(اَ لِ) (اِ.) = انگل. انگول:
۱- تکمه، دگمه.
۲- جا دگمه.

انگژ

(اَ گَ) (اِ.)
۱- بیل.
۲- آلتی که پیل بانان با آن پیل را برانند؛ کجک. انگز هم گویند.

انگیختن

(اَ تَ) (مص م.)
۱- جنباندن، تکان دادن.۲ - بلند ساختن، برکشیدن.
۳- واداشتن، تحریک کردن.
۴- شورانیدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.