شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

آمدن افراسياب به ايران زمين

چو دشت از گيا گشت چون پرنيان ببستند گردان توران ميان‏

سپاهى بيامد ز تركان و چين هم از گرز داران خاور زمين‏

كه آن را ميان و كرانه نبود همان بخت نوذر جوانه نبود

چو لشكر بنزديك جيحون رسيد خبر نزد پور فريدون رسيد

سپاه جهاندار بيرون شدند ز كاخ همايون بهامون شدند

براه دهستان نهادند روى سپهدارشان قارن رزم جوى‏

شهنشاه نوذر پس پشت اوى جهانى سراسر پر از گفت و گوى‏

چو لشكر بپيش دهستان رسيد تو گفتى كه خورشيد شد ناپديد

دیوان حافظ - خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

سراپرده نوذر شهريار كشيدند بر دشت پيش حصار

خود اندر دهستان نياراست جنگ برين بر نيامد زمانى درنگ‏

كه افراسياب اندر ايران زمين دو سالار كرد از بزرگان گزين‏

شماساس و ديگر خزروان گرد ز لشكر سواران بديشان سپرد

ز جنگ آوران مرد چون سى هزار برفتند شايسته كارزار

سوى زابلستان نهادند روى ز كينه بدستان نهادند روى‏

خبر شد كه سام نريمان بمرد همى دخمه سازد و را زال گرد

از ان سخت شادان شد افراسياب بديد آنكه بخت اندر آمد بخواب‏

دیوان حافظ - حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

بيامد چو پيش دهستان رسيد برابر سراپرده بر كشيد

سپه را كه دانست كردن شمار برو چارصد بار بشمر هزار

بجوشيد گفتى همه ريگ و شخ بيابان سراسر چو مور و ملخ‏

ابا شاه نوذر صد و چل هزار همانا كه بودند جنگى سوار

بلشكر نگه كرد افراسياب هيونى برافگند هنگام خواب‏

يكى نامه بنوشت سوى پشنگ كه جستيم نيكى و آمد بچنگ‏

همه لشكر نوذر ار بشكريم شكارند و در زير پى بسپريم‏

دگر سام رفت از در شهريار همانا نيايد بدين كارزار

شاهنامه فردوسی - بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

ستودان همى سازدش زال زر ندارد همى جنگ را پاى و پر

مرا بيم از و بُد بايران زمين چو او شد ز ايران بجوييم كين‏

همانا شماساس در نيمروز نشستست با تاج گيتى فروز

بهنگام هر كار جستن نكوست زدن راى با مرد هشيار و دوست‏

چو كاهل شود مرد هنگام كار از ان پس نيابد چنان روزگار

هيون تكاور برآورد پر بشد نزد سالار خورشيد فر

‏

آمدن افراسياب به ايران زمين, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, افراسیاب, ایران زمین, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد
وقت است که همچون مه تابان به درآیی
«حافظ»

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

شاهنامه فردوسی – رزم سهراب با گردآفريد

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – پادشاهى دادن سام زال را

شاهنامه فردوسی – جنگ نوذر با افراسياب سديگر بار

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کژ

(کَ) (اِ.)
۱- نادرست، کج.
۲- ابریشم کم قیمت.

کژ باختن

(کَ. تَ) (مص ل.)
۱- بد معامله کردن، فساد کردن.
۲- عمل کسانی که بازی نرد یا امثال آن را با داشتن مهارت و استادی کافی بد بازی می‌کنند.

کژار

(کُ) (اِ.) چینه دان مرغ.

کژاغند

(کَ غَ) (اِ.) = کژآگند. کج آکند: جامه‌ای باشد که درون آن را به جای پنبه از ابریشم پر کرده و روزهای جنگ به تن می‌کردند.

کژباز

(~.) (ص مر.) بد معامله، متقلب.

کژبین

(~.) (ص فا.)
۱- لوچ، احول.
۲- بدخواه، نابکار.

کژدم

(~. دُ) (اِ.) عقرب.

کژدمه

(~. دُ مِ) (اِ.) زخم و ورمی که در بیخ ناخن بوجود می‌آید.

کژرف

(کَ رَ) (اِ.) گیاهی است بسیار بدبو.

کژمژ

(کَ مَ) (ص.) کج، ناراست، پیچیده.

کژه

(کَ ژَ یا ژِ) (اِ.) = کژک. کجک:
۱- قلاب عموماً (مخصوصاً قلاب قناره قصابان که بر آن گوشت آویزند).
۲- گوشت پاره‌ای که در ابتدای حلق محاذی بیخ زبان آویخته ؛ لهاه.

کژور

(کَ ژُ) (اِ.) ریشه گیاه زرنباد که بسیار تلخ است.

کژوژ

(کَ وَ) (ص فا.) بادی که کج وزد، باد مخالف.

کژک

(کَ ژَ) (اِمصغ.) نک کجک.

کژین

(کَ) (اِمر.) جامه‌ای که درون آن را با ابریشم می‌انباشتند و روز جنگ می‌پوشیدند.

کک

(کَ) (اِ.) = کیک: حشره‌ای است کوچک به اندازه شپش که هنگام راه رفتن می‌جهد. ؛~ به تنبان کسی افتادن کنایه از: به هول و ولا افتادن، دچار وسوسه و هیجان شدن. ؛ ~ کسی نگزیدن ...

کک

(~.) [ معر. ] (اِ.) نانی که از آرد خشکه پزند.

کک

(کُ) [ فر. ] (اِ.) زغالی که از سوختن ناقص یا تصفیه تقطیر زغال سنگ حاصل شود. تقریباً کربن خالص است و بدون به جا گذاشتن خاکستر کاملاً می‌سوزد و حرارت زیاد تولید می‌کند.

کک

(~.) (اِ.) = کرک: ماکیانی که از تخم کردن باز مانده و مست شده باشد.

کک مک

(کَ مَ) (اِمر.) لکه‌های ریز قهوه‌ای یا سیاه که روی صورت یا قسمت‌های دیگر بدن انسان بوجود می‌آید.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.