شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

آمدن افراسياب به ايران زمين

چو دشت از گيا گشت چون پرنيان ببستند گردان توران ميان‏

سپاهى بيامد ز تركان و چين هم از گرز داران خاور زمين‏

كه آن را ميان و كرانه نبود همان بخت نوذر جوانه نبود

چو لشكر بنزديك جيحون رسيد خبر نزد پور فريدون رسيد

سپاه جهاندار بيرون شدند ز كاخ همايون بهامون شدند

براه دهستان نهادند روى سپهدارشان قارن رزم جوى‏

شهنشاه نوذر پس پشت اوى جهانى سراسر پر از گفت و گوى‏

چو لشكر بپيش دهستان رسيد تو گفتى كه خورشيد شد ناپديد

دیوان حافظ - بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

سراپرده نوذر شهريار كشيدند بر دشت پيش حصار

خود اندر دهستان نياراست جنگ برين بر نيامد زمانى درنگ‏

كه افراسياب اندر ايران زمين دو سالار كرد از بزرگان گزين‏

شماساس و ديگر خزروان گرد ز لشكر سواران بديشان سپرد

ز جنگ آوران مرد چون سى هزار برفتند شايسته كارزار

سوى زابلستان نهادند روى ز كينه بدستان نهادند روى‏

خبر شد كه سام نريمان بمرد همى دخمه سازد و را زال گرد

از ان سخت شادان شد افراسياب بديد آنكه بخت اندر آمد بخواب‏

دیوان حافظ - شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

بيامد چو پيش دهستان رسيد برابر سراپرده بر كشيد

سپه را كه دانست كردن شمار برو چارصد بار بشمر هزار

بجوشيد گفتى همه ريگ و شخ بيابان سراسر چو مور و ملخ‏

ابا شاه نوذر صد و چل هزار همانا كه بودند جنگى سوار

بلشكر نگه كرد افراسياب هيونى برافگند هنگام خواب‏

يكى نامه بنوشت سوى پشنگ كه جستيم نيكى و آمد بچنگ‏

همه لشكر نوذر ار بشكريم شكارند و در زير پى بسپريم‏

دگر سام رفت از در شهريار همانا نيايد بدين كارزار

دیوان حافظ - شاهدان گر دلبری زین سان کنند

ستودان همى سازدش زال زر ندارد همى جنگ را پاى و پر

مرا بيم از و بُد بايران زمين چو او شد ز ايران بجوييم كين‏

همانا شماساس در نيمروز نشستست با تاج گيتى فروز

بهنگام هر كار جستن نكوست زدن راى با مرد هشيار و دوست‏

چو كاهل شود مرد هنگام كار از ان پس نيابد چنان روزگار

هيون تكاور برآورد پر بشد نزد سالار خورشيد فر

‏

آمدن افراسياب به ايران زمين, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, افراسیاب, ایران زمین, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

من که قول ناصحان را خواندمی قول رباب
گوشمالی دیدم از هجران که اینم پند بس
«حافظ»

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کلاغ پر

(~. پَ) (مص مر.)
۱- پریدن کلاغ.
۲- فرش کردن کف اتاق یا حیاط به طور لوزی به شکلی که گوشه‌های نظامی‌ها به هم متصل شود. ؛ تنگ ~ وقت غروب.

کلاغی

(~.) (اِ.)
۱- (ص نسب.) مانند کلاغ.
۲- دستمال بزرگ ابریشمی.
۳- نوعی روسری ابریشمی.

کلاف

(کَ) (اِ.) کلافه، کلابه، نخ یا ابریشم که دور چرخه پیچیده باشند. ؛ ~ سر در گم کنایه از: رشته‌ای که نتوان آن را به آسانی گشود.

کلافه

(کَ فِ) (ص.)
۱- درهم پیچیده.
۲- دارای حالت ناراحت وبی تاب بر اثر رویارویی با یک وضع آزاردهنده مثل سر و صدا، درد یا گرما و...

کلافه شدن

(~. شُ دَ) (مص ل.) (عا.) سرگشته شدن، گیج شدن.

کلال

(کَ) (اِ.) تارک سر، بالای پیشانی.

کلال

(کُ) (ص فا.) کوزه گر، کسی که ظروف سفالی می‌سازد.

کلال

(کَ) [ ع. ] (اِمص.) ماندگی، کم زوری، خستگی.

کلاله

(کَ لَ) [ ع. کلاله ] (مص ل.) مانده شدن، خسته شدن.

کلاله

(کُ لِ) (اِ.)
۱- موی پیچیده و مجعد.
۲- برجستگی بالای مادگی گیاه.

کلاله

(کَ لَ یا لِ) [ ع. کلاله ] (اِ.) کسی که نه فرزند دارد نه پدر.

کلام

(کَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- سخن، حرف.
۲- جمله‌ای که مفید فایده یا خبری باشد به نحوی که چون گوینده خاموش شود، شنونده در انتظار نماند.

کلامی

(کَ) [ ع - فا. ] (ص نسب.)
۱- منسوب به کلام.
۲- متکلم، کسی که با استدلال به شناخت الهی می‌پردازد.

کلان

(کَ) (ص.) بزرگ، مهتر، عظیم، کبیر.

کلانتر

(کَ تَ) (ص تف.)
۱- بزرگتر، عظیم تر.
۲- (ص.) رییس کلانتری.

کلانتری

(~.) (اِمر.) اداره‌ای است تابع سازمان نیروی انتظامی که حفظ نظم و قانون در بخشی از شهر را به عهده دارد.

کلاه

(کُ) (اِ.) سرپوش و هر چیزی که از پارچه و پوست و نمد و جز آن سازند و جهت پوشش بر سر گذارند و آن انواع گوناگون دارد: شاپو، نظامی، مردانه، زنانه، ایمنی، آهنی، حصیری و مانند آن. ؛ ...

کلاه برانداختن

(~. بَ اَ تَ) (مص م.) شادی کردن، خوشحالی نمودن.

کلاه برداری کردن

(~. بَ. کَ دَ) (مص ل.) تقلب کردن، با حقه و تقلب کسی را مغبون کردن.

کلاه شکستن

(~. شِ کَ تَ) (مص ل.) تفاخر کردن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.