شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

چو بشناخت آهنگرى پيشه كرد از آهنگرى ارّه و تيشه كرد

چو اين كرده شد چاره آب ساخت ز دريايها رودها را بتاخت‏

بجوى و برود آبها راه كرد بفرخندگى رنج كوتاه كرد

چراگاه مردم بدان بر فزود پراگند پس تخم و كشت و درود

برنجيد پس هر كسى نان خويش بورزيد و بشناخت سامان خويش‏

بدان ايزدى جاه و فرّ كيان ز نخچير گور و گوزن ژيان‏

جدا كرد گاو و خر و گوسفند بورز آوريد آنچه بد سودمند

دیوان حافظ - باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

ز پويندگان هر چه مويش نكوست بكشت و بسرشان بر آهيخت پوست‏

چو روباه و قاقم چو سنجاب نرم چهارم سمورست كش موى گرم‏

برين گونه از چرم پويندگان بپوشيد بالاى گويندگان‏

برنجيد و گسترد و خورد و سپرد برفت و بجز نام نيكى نبرد

بسى رنج برد اندران روزگار بافسون و انديشه بى‏شمار

چو پيش آمدش روزگار بهى ازو مر درى ماند تخت مهى‏

زمانه ندادش زمانى درنگ شد آن هوش هوشنگ با فرّ و سنگ‏

نپيوست خواهد جهان با تو مهر نه نيز آشكارا نمايدت چهر

دیوان حافظ - ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از حسرت دهانش آمد به تنگ جانم
خود کام تنگدستان کی زان دهن برآید
«حافظ»

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر مردن فريدون

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

یغمایی

(یَ) [ تر - فا. ]
۱- (ص نسب.) منسوب به یغما.
۲- خوبرو، زیبا.

یغور

(یُ) [ تر. ] (عا.) بزرگ، درشت، بدشکل.

یفاع

(یَ) [ ع. ] (اِ.) زمین بلند، پشته.

یقطین

(یَ) [ ع. ] (اِ.) هر بوته که بر زمین پهن شود چون خربزه، کدو، خیار و جز آن.

یقظان

(یَ) [ ع. ] (ص.) بیدار، هوشیار.

یقظه

(یَ ظِ) [ ع. یقظه ] (اِمص.) بیداری، هوشیاری.

یقنعلی بقال

(یَ نَ. بَ قُ) (اِ.) کنایه از آدم فقیر و بی اهمیت و کسی است که سرش به کلاهش نیرزد و ارزش اجتماعی نداشته باشد.

یقه

(یَ قِ) [ تر. ] (اِ.) نک یخه.

یقه سفید

(~. س) [ تر - فا ] (ص مر.)
۱- (عا.) کارمند دفتری یا دارای شغلی که مستلزم آلودگی دست و لباس نیست.
۲- (عا.) کسی که دستش به دهانش می‌رسد.

یقه چرکین

(~. چِ) [ تر - فا. ] (ص مر.) (عا.) تنگدست، بیچاره.

یقین

(یَ) [ ع. ] (ص.) بدون شک، بی گمان.

یقین کردن

(یَ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) باور کردن.

یقیناً

(~. نَ نْ) [ ع. ] (ق.)قطعاً، مسلماً، مطمئناً، از روی یقین.

یل

(یَ) (ص.) پهلوان، دلاور. ج. یلان.

یلامق

(یَ مِ) [ معر. ] (اِ.) جِ یلمق.

یلب

(یَ لَ) [ ع. ] (اِ.) جوشن چرمین.

یلدا

(یَ) (اِ.) این واژه سُریانی و به معنای تولد و زایش است. یعنی تولد مهر (متیرا) در شب اول زمستان که بلندترین شب سال است و ایرانیان به یُمن تولد مهر در این شب جشنی برپا می‌کنند.

یللی

(یَ لَ) (اِ.) (عا.)
۱- وقت تلف کردن، عمر را به بطالت گذراندن.
۲- بیکارگی و تنبلی و تن آسانی کردن.

یللی تللی کردن

(~. تَ لَُ. کَ دَ) (مص ل.) ولگردی و هرزه گردی کردن، عمر را به بطالت گذرانیدن.

یلمان

(یَ) (اِ.)
۱- لبه تیغ.
۲- ضرب شمشیر.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.