شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

چو بشناخت آهنگرى پيشه كرد از آهنگرى ارّه و تيشه كرد

چو اين كرده شد چاره آب ساخت ز دريايها رودها را بتاخت‏

بجوى و برود آبها راه كرد بفرخندگى رنج كوتاه كرد

چراگاه مردم بدان بر فزود پراگند پس تخم و كشت و درود

برنجيد پس هر كسى نان خويش بورزيد و بشناخت سامان خويش‏

بدان ايزدى جاه و فرّ كيان ز نخچير گور و گوزن ژيان‏

جدا كرد گاو و خر و گوسفند بورز آوريد آنچه بد سودمند

شاهنامه فردوسی - گفتار اندر زادن رستم

ز پويندگان هر چه مويش نكوست بكشت و بسرشان بر آهيخت پوست‏

چو روباه و قاقم چو سنجاب نرم چهارم سمورست كش موى گرم‏

برين گونه از چرم پويندگان بپوشيد بالاى گويندگان‏

برنجيد و گسترد و خورد و سپرد برفت و بجز نام نيكى نبرد

بسى رنج برد اندران روزگار بافسون و انديشه بى‏شمار

چو پيش آمدش روزگار بهى ازو مر درى ماند تخت مهى‏

زمانه ندادش زمانى درنگ شد آن هوش هوشنگ با فرّ و سنگ‏

نپيوست خواهد جهان با تو مهر نه نيز آشكارا نمايدت چهر

شاهنامه فردوسی - آمدن زال به نزد مهراب كابلى

آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دلا منال ز بیداد و جور یار که یار
تو را نصیب همین کرد و این از آن دادست
«حافظ»

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گل مهره

(گِ مُ رِ) (اِمر.)
۱- گلوله و مهره‌ای که از گِل سازند.
۲- کره زمین.

گل مولا

(گُ لِ مُ) (اِمر.) عنوانی است که به درویشان دهند.

گل مژه

(گُ. مُ ژِ) (اِمر.) دانه یا جوشی که در پلک چشم به وجود آید.

گل میخ

(گُ) (اِمر.) نوعی میخ که سرش پهن است.

گل نمودن

(گُ. نُ دَ) (مص ل.) جلوه کردن، ظاهر شدن.

گل نوش

(~.) (اِمر.) نام نوایی است در موسیقی.

گل و گردن

(گَ لُ گَ دَ) (اِمر.) (عا.) گردن و شانه.

گل و گشاد

(~. گُ) (ص مر.) (عا.)گشاد، پهن.

گل پارسی

(گِ لِ) (اِمر.) گل سرشوی.

گل چهره

(چِ رِ یا رَ) (ص مر.) آن که چهره اش در لطافت و طراوت به گل ماند.

گل چین کردن

(~. کَ دَ) (مص م.) انتخاب کردن، بهترین‌ها را برگزیدن.

گل کاری

(~.) (اِ.)
۱- عمل یا فرایند کاشتن و پرورش گل.
۲- جایی که در آن گل کاشته‌اند.

گل کردن

(~. کَ دَ) (مص ل.) بسیار نیکو از انجام کاری برآمدن، خوب جلوه کردن.

گل کوبی

(~.) (حامص.) سیر و گشت در اول بهار در گلزار.

گل گفتن

(~. گُ تَ) (مص ل.) حرف نیکو و به جا گفتن.

گل گیر

(گِ) (اِ.) پوشش آهنی که بالای چرخ اتومبیل و دوچرخه و موتورسیکلت قرار می‌دهند برای جلوگیری از پاشیده شدن گِل.

گل گیر

(~.) (اِمر.) آلتی شبیه قیچی که با آن زبانه شمع را می‌گیرند.

گلاب

(گُ) (اِمر.) عرقی که از یک قسم گل مشهور به گل محمدی یا گل سرخ گرفته می‌شود و معطر است.

گلاب پاش

(~.)
۱- (ص فا.) آن که گلاب پاشد.
۲- (اِ.) ظرفی بلورین و غیره دارای لوله که در آن گلاب ریزند و از لوله آن گلاب پاشند.

گلابتون

(گُ بَ) (اِ.) گل‌های برجسته که با رشته‌های طلا یا نقره روی پارچه می‌دوزند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.