شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

چو بشناخت آهنگرى پيشه كرد از آهنگرى ارّه و تيشه كرد

چو اين كرده شد چاره آب ساخت ز دريايها رودها را بتاخت‏

بجوى و برود آبها راه كرد بفرخندگى رنج كوتاه كرد

چراگاه مردم بدان بر فزود پراگند پس تخم و كشت و درود

برنجيد پس هر كسى نان خويش بورزيد و بشناخت سامان خويش‏

بدان ايزدى جاه و فرّ كيان ز نخچير گور و گوزن ژيان‏

جدا كرد گاو و خر و گوسفند بورز آوريد آنچه بد سودمند

دیوان حافظ - ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

ز پويندگان هر چه مويش نكوست بكشت و بسرشان بر آهيخت پوست‏

چو روباه و قاقم چو سنجاب نرم چهارم سمورست كش موى گرم‏

برين گونه از چرم پويندگان بپوشيد بالاى گويندگان‏

برنجيد و گسترد و خورد و سپرد برفت و بجز نام نيكى نبرد

بسى رنج برد اندران روزگار بافسون و انديشه بى‏شمار

چو پيش آمدش روزگار بهى ازو مر درى ماند تخت مهى‏

زمانه ندادش زمانى درنگ شد آن هوش هوشنگ با فرّ و سنگ‏

نپيوست خواهد جهان با تو مهر نه نيز آشكارا نمايدت چهر

شاهنامه فردوسی - خواليگرى كردن ابليس

آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم
«حافظ»

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن زال نزديك سام نمودن چگونگى كار

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

شاهنامه فردوسی – پاسخ نامه سام از منوچهر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کوکله

(کَ کَ لَ یا لِ) (اِ.) شانه به سر، هدهد.

کوکنار

(کُ) (اِمر.) غوزه خشخاش که از آن تریاک گیرند.

کوکو

(اِ.) غذایی که از سرخ کردن سبزی‌ها، سیب زمینی با تخم مرغ تهیه می‌شود.

کوکو

(اِ.) فاخته، آواز و صدای فاخته.

کوکوز

(اِ.) نوعی از پارچه ابریشمین زر - دوزی.

کوکی

(ص.) دارای کوک به عنوان وسیله تنظیم مثل ماشین، ساعت، عروسک و...

کوی

(اِ.)
۱- محله، برزن.
۲- مجموعه‌ای از ساختمان‌های مسکونی واقع در یک نقطه معین: کوی دانشگاه.
۳- راه فراخ و گشاد، گذر.

کویر

(کَ) (اِ.)
۱- زمین وسیع و شوره زار.
۲- شیر ژیان.

کویز

(کَ) (اِ.)
۱- کنج و گوشه خانه.
۲- پیمانه.

کویستن

(کَ وِ تَ) (مص م.) کوفتن، کوفتن غله یا چیز دیگر.

کویسته

(کَ وِ تَ یا تِ) (ص مف.) غله کوفته شده.

کویش

(کَ) (اِ.) = کویشه. گویس. گویش. گویشه: ظرف دوغ و ماست.

کویله

(کَ) (اِ.) موی میان سر، کاکل.

کپ

(کَ) (اِ.) بیرون و اندرون دهان.

کپ آمدن

(کَ مَ دَ) (مص ل.) (عا.) حال مرغی است که می‌خواهد بچه بگذارد.

کپان

(کَ) [ معر. ] (اِ.) نک قپان.

کپر

(کَ پَ) (اِ.) آلونگ، خانه‌ای که از نی و حصیر ساخته باشند.

کپره

(کَ پَ رِ) (اِ.) (عا.) = کبره: چرکی که روی اشیاء بندد.

کپسول

(کَ) [ فر. ] (اِ.)
۱- غشا یا پوشش یا ساختار دیگری که بافت یا اندامی را دربر - می‌گیرد.
۲- پوشش لعاب مانندی معمولاً از جنس پلی ساکارید که لایه‌ای محافظ به دور برخی باکتری‌ها می‌سازد، پوشینه. (فره).
۳- دارویی که دارای ...

کپل

(کَ پَ) (اِ.) (عا.) کفل، سرین.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.