یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
حافظ ار جان طلبد غمزه مستانه یار
خانه از غیر بپرداز و بهل تا ببرد
«حافظ»
(فِ) (ص.) یاوه، بی معنی، بیهوده.
(~. دَ)(ص فا.) بیهوده گو، ژاژخای.
[ ع. ] (اِ.) محل التقای استخوان مقدم سر به استخوان مؤخر سر، جان دانه.
[ ع. ] (اِ.) از سنگ‌های معدنی گران بها به رنگ‌های سرخ، زرد، کبود.
۱ - (اِ.) نوعی از انگور که دانه‌های آن ریز و سرخ رنگ است.
۲- (ص نسب.) به رنگ یاقوت.
(اِ.)
۱- گردن.
۲- بن گردن.
۳- موی گردن اسب.
۴- زور، قدرت.
(بَ وَ دَ)(مص ل.)گردن کشیدن، سرافرازی نمودن.
(لُ) (اِمر.) توش و توان، نیرو، زورمندی.
[ تر. ] (اِ.)۱ - بی بند و بار.
۲- ریسمان - باز.
(اِ.) = یالغوز.
۱- شخص مجرد، بی زن و فرزند.
۲- بی قید و بند، کسی که مشکل و دردسر ندارد
(لَ لْ عَ جَ) [ ع. ] (شب جم.) شگفتا! عجبا!
(مَ) (ص.) مخفّفِ عیالمند، شخصی که زن و فرزند دارد.
(لَ تْ یا تَ) [ ع. ] (اِ.) ای کاش.
(اِ.)۱ - اسب قاصد، پیک.
۲- جایی که اسب پیک را با اسب تازه نفس عوض می‌کردند.
(حر رب.) نک. یا.
[ تر. ] (اِ.) (عا.) نوعی باد است که اگر بیاید یا کسی بدان مبتلا گردد مایه مرگ او می‌شود.
(ن) [ تر - فا. ] (اِ.) پست خانه، چاپارخانه.
(مُ) (اِمر.) (عا.) مفت، رایگان.
(اِ.)
۱- سخنان بی معنی که بی اراده گفته شود.
۲- هذیان.
(ن) [ ع. ] (اِفا. ص.) رسیده.
