نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد
که روزِ محنت و غم رو به کوتهی آورد
به مُطربانِ صَبوحی دهیم جامهٔ چاک
بدین نوید که بادِ سحرگهی آورد
بیا بیا که تو حورِ بهشت را رضوان
در این جهان ز برایِ دلِ رهی آورد
همی‌رویم به شیراز با عنایتِ بخت
زهی رفیق که بختم به همرهی آورد
به جبرِ خاطرِ ما کوش کـ‌این کلاهِ نمد
بسا شکست که با افسرِ شهی آورد
چه ناله‌ها که رسید از دلم به خرمنِ ماه
چو یادِ عارضِ آن ماهِ خرگهی آورد
رساند رایتِ منصور بر فلک حافظ
که اِلتِجا به جنابِ شهنشهی آورد
عاشق مفلس اگر قلب دلش کرد نثار
مکنش عیب که بر نقد روان قادر نیست
«حافظ»
(فِ) (ص.) یاوه، بی معنی، بیهوده.
(~. دَ)(ص فا.) بیهوده گو، ژاژخای.
[ ع. ] (اِ.) محل التقای استخوان مقدم سر به استخوان مؤخر سر، جان دانه.
[ ع. ] (اِ.) از سنگ‌های معدنی گران بها به رنگ‌های سرخ، زرد، کبود.
۱ - (اِ.) نوعی از انگور که دانه‌های آن ریز و سرخ رنگ است.
۲- (ص نسب.) به رنگ یاقوت.
(اِ.)
۱- گردن.
۲- بن گردن.
۳- موی گردن اسب.
۴- زور، قدرت.
(بَ وَ دَ)(مص ل.)گردن کشیدن، سرافرازی نمودن.
(لُ) (اِمر.) توش و توان، نیرو، زورمندی.
[ تر. ] (اِ.)۱ - بی بند و بار.
۲- ریسمان - باز.
(اِ.) = یالغوز.
۱- شخص مجرد، بی زن و فرزند.
۲- بی قید و بند، کسی که مشکل و دردسر ندارد
(لَ لْ عَ جَ) [ ع. ] (شب جم.) شگفتا! عجبا!
(مَ) (ص.) مخفّفِ عیالمند، شخصی که زن و فرزند دارد.
(لَ تْ یا تَ) [ ع. ] (اِ.) ای کاش.
(اِ.)۱ - اسب قاصد، پیک.
۲- جایی که اسب پیک را با اسب تازه نفس عوض می‌کردند.
(حر رب.) نک. یا.
[ تر. ] (اِ.) (عا.) نوعی باد است که اگر بیاید یا کسی بدان مبتلا گردد مایه مرگ او می‌شود.
(ن) [ تر - فا. ] (اِ.) پست خانه، چاپارخانه.
(مُ) (اِمر.) (عا.) مفت، رایگان.
(اِ.)
۱- سخنان بی معنی که بی اراده گفته شود.
۲- هذیان.
(ن) [ ع. ] (اِفا. ص.) رسیده.
