عشقِ تو نهالِ حیرت آمد
وصلِ تو کمالِ حیرت آمد
بس غرقهٔ حالِ وصل کآخر
هم بر سرِ حالِ حیرت آمد
یک دل بنما که در رَهِ او
بر چهره نه خالِ حیرت آمد
نه وصل بِمانَد و نه واصل
آن جا که خیالِ حیرت آمد
از هر طرفی که گوش کردم
آوازِ سؤالِ حیرت آمد
شد مُنهَزِم از کمالِ عزّت
آن را که جلالِ حیرت آمد
سر تا قدمِ وجودِ حافظ
در عشق، نهالِ حیرت آمد
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت
«حافظ»
(~.) (ص فا.) تون تاب، کسی که آتش خانه حمام را روشن میکند.
(~.) (اِ.)
۱- ظرفی دهان گشاد برای کاشتن و عمل آوردن گل.
۲- چنین ظرفی با گلهای داخل آن.
۳- ظرفی برای گذاشتن شاخههای گل در آن.
(~. دَ تِ) (اِمر.)
۱- دستهای گل.
۲- مناره، مناره مساجد و معابد.
(~.) (حامص.) دوختن گل روی پارچههای رنگین.
(گُ لِ) [ انگ. ] (اِ.) دروازه بان در بازیهایی ک ه دارای دروازهاست.
(گُ. رَ) (ص مر.) به رنگ گل، سرخ رنگ.
(~.)
۱- (ص فا.) گل افشان.
۲- (اِ.) پارچهای که در آن گلهای سرخ بافته باشند.
۳- نام آهنگی است در دستگاه شور در موسیقی.
(~.) (اِمر.)
۱- نام لحنی در موسیقی.
۲- جای گل بسیار.
(~.) (اِ.) هنر یا فن ساختن گل از پارچه، پلاستیک، کاغذ یا مواد دیگر.
(گَ لَ) (ص.) سیاه مست.
(گُ لِ) (اِ.) باغ گل، باغی که در آن گل -های گوناگون پرورش میدهند، گلشن.
(گُ. سَ) (اِمر.) گیاهی است که از اجتماع قارچ و جلبک بر روی سنگها بوجود میآید.
(~. شَ) (اِمر.) گلزار، گلستان.
(~. ش کَ یا کَّ) (اِمر.) معجونی از برگ گل سرخ و شکر یا قند که برای تقویت معده به کار میبردند.
(~. عِ) [ فا - ع. ] (ص مر.) زیباروی، خوش سیما.
(گِ غَ) (ص شغل.) = گل گر: بنا، گل کار.
(گُ غَ) (اِمر.) کُرک، پشم نرم.
(گُ غَ دِ) (اِمر.) پنبه زده شده و گلوله کرده.
(گُ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی بازی شبیه به چوگان که در آن با چوبی سرکج به توپ ضربه میزنند تا وارد چالهای بشود که در زمین تعبیه شدهاست.
(گُ) (ص مر.) گلگون، گلرنگ.
