عشقِ تو نهالِ حیرت آمد
وصلِ تو کمالِ حیرت آمد
بس غرقهٔ حالِ وصل کآخر
هم بر سرِ حالِ حیرت آمد
یک دل بنما که در رَهِ او
بر چهره نه خالِ حیرت آمد
نه وصل بِمانَد و نه واصل
آن جا که خیالِ حیرت آمد
از هر طرفی که گوش کردم
آوازِ سؤالِ حیرت آمد
شد مُنهَزِم از کمالِ عزّت
آن را که جلالِ حیرت آمد
سر تا قدمِ وجودِ حافظ
در عشق، نهالِ حیرت آمد
از نوبهار، سبزهٔ مینا کشید قد
از آ ب تلخ می جگر جام تازه شد
«صائب تبریزی»
(کُ) [ فر. ] (اِ.) حالتی از بی هوشی که در آن بیمار برای مدتی شعور و حواس خود را از دست میدهد.
(کَ) (ق مر.) کم و بیش، اندک و بسیاری.
(کُ) (اِ.) یک نوع نان شیرینی.
(کِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- درد شکم.
۲- پارچهای که گرم کنند و بر عضو دردناک نهند.
(کَ) (ص.) کم، اندک، قلیل.
(کَ یا کُ) (اِ.) کوزه سفالی دهان گشاد، کشکول.
(کَ) [ ع. ] (مص ل.) کامل شدن، تمام شدن.
(کَ) [ ع. ] (ص.) جِ کمال ؛ فضایل.
(کُ لِ) (اِ.)
۱- کج، کژ، ابریشم کم بهاء.
۲- کج، مقابل راست.
(کَ) [ په. ] (اِ.) وسیلهای برای تیراندازی در قدیم. ؛ ~به زه بودن کنایه از: آماده نبرد بودن.
(کَ. گُ هِ) (اِمر.) کمانی که با آن مهره و گلوله گِلی یا سنگی میانداختهاند.
(کَ) (ص فا.) تیرانداز.
(~.) (حامص.) تیراندازی.
(کُ نُ دُ) [ فر. ] (اِ.) دستهای از نظامیان که آموزشهای ویژه دیدهاند برای شبیخون زدن و حملات غافلگیرانه، تکاور (فره).
(کَ نِ) (اِ.)
۱- هر چیز کمان مانند، قوس.
۲- آرشه، وسیلهای که با آن کمانچه و مانند آن را مینوازند، مضراب، زخمه.
۳- مقنی.
(کَ چِ) (اِمصغ.) از سازهای زهی ایرانی.
(~. زَ دَ) (مص ل.)
۱- نواختن کمانچه.
۲- فتنه برانگیختن، آشوب کردن.
(~. کَ) (ص فا.) نوازنده کمانچه.
(~. لِ) (اِمر.) جایی که در آن کمان میگذارند.
(کَ کَ) (اِمر.) تیرانداز، کماندار.
