شربتی از لبِ لعلش نچشیدیم و بِرَفت
رویِ مَه پیکرِ او سیر ندیدیم و برفت
گویی از صحبتِ ما نیک به تنگ آمده بود
بار بربست و به گَردش نرسیدیم و برفت
بس که ما فاتحه و حرزِ یمانی خواندیم
وز پی‌اش سوره اخلاص دمیدیم و برفت
عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد
دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت
شد چمان در چمنِ حسن و لطافت لیکن
در گلستانِ وصالش نَچَمیدیم و برفت
همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم
کای دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت
خاطر فریب و گرم و دلاویز و تابناک
همرنگ چهره تو پری پیکر است اشک
«رهی معیری»
(خَ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ آخر؛ دیگران.
(خَ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ آخر؛ بازپسینان، پسینیان.
(سُ یا سَ مِ) (اِ.) بوزه ؛ شرابی که از برنج، ارزن، ذرت یا جو بگیرند.
(شُ یا شَ مِ) (اِ.) آخسمه.
(اِ.)
۱- عنصر.
۲- هیولی.
۳- ضد، مخالف.
(اِ.) جِ آخشیج ؛ عناصر چهارگانه.
(اِ.) نک آخشیج.
(خُ) [ په. ] (اِ.)=آخر:۱ - طویله، اصطبل.
۲- حوضچه.
(~. خُ) (ص مر.) کم روزی، بی بضاعت.
(~. سَ) (اِمر.)
۱- آخوری که در آن کاه و علف نباشد.
۲- سنگاب، آبشخور ساخته شده از سنگ برای چهارپایان اهلی.
(~. چَ) (ص مر.) کسی که در رفاه و نعمت باشد، بسیاری مال.
(ص. اِ.)
۱- ملا، معلم مکتب خانه.
۲- پیشوای مذهبی.
(حامص.) (عا.) توسل به حیله‌های شرعی.
(دَ) (اِ.)
۱- حشره‌ای سبز رنگ مانند ملخ با پاهای دراز، سر بزرگ و دو جفت بال که خود را به شکل شاخه‌های کوچک درختان درمی آورد و حشرات مضر برای کشاورزی را می‌خورد.
۲- مجازاً آخوند حقیر یا کم سواد را ...
[ ع. ] جِ ادب ؛ رسوم، عادات.
[ تر. ] (اِ.) همنام، هم اسم.
[ از انگ. ] (اِ.) نوعی صمغ برگرفته از نام اولین سازنده آن در ایران (انگلیسی زبانی به نام آدامز) که آن را معطر و خوش طعم می‌کنند و می‌جوند، سقز جویدنی، قندران.
(اِ.) خشکی میان دریا، جزیره.
(دَ)
۱- (ص.) خوب، نیکو.
۲- (اِ.) تل، پشته.
(دَ) [ ع. ] (ص.) باد خایه، دبه خایه، غر.
