رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
ملک این مزرعه دانی که ثباتی ندهد
آتشی از جگر جام در املاک انداز
«حافظ»
(کَ بُ یا بَ) (ص.) نادان، احمق.
(کَ) (اِمر.) = کاه تاب:
۱- کاه دود.
۲- ادویه جوشانیده که گرماگرم به جهت تخفیف درد بر عضو ورم کرده و از جای برآمده بندند.
(کِ تَ) (اِ.) خردتر، خردسال تر.
(کَ هَ) (ص.) اسبی که رنگش سرخ مایل به سیاهی باشد.
(کَ رُ) (اِ.) یک نوع صمغ درختی به رنگ‌های زرد، سرخ و سفید که مانند سنگ سفت می‌شود. در اثر مالش خاصیّت الکتریسته پیدا می‌کند.
(~. رَ) (ص مر.) هر چیز زردرنگ مانند کهربا.
(کَ رَ یا رِ) (اِ.) بزغاله شیر مست.
(کُ) (اِمر.) مخفف کوهسار.
(کَ سَ لِ) (ص.) نادان، احمق.
(کُ هَ تَ یا تِ) (اِ.) = کهسته: کوزه پر آب.
(کَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- غار. ج. کهوف.
۲- پناه، ملجا.
۳- مهتر، قوم.
(کَ) [ ع. ] (ص.) مسن، سالخورده.
(کُ هَ) [ په. ] (ص.) کهنه، قدیمی.
(~.) (ص مر.) سالخورده.
(~.) (اِ.) منزل، خانه، بارگاه.
(کَ هَ نَ یا نِ) [ ع. کهنه ] (اِ.) ج. کاهن.
(کُ نِ) (ص.) قدیمی، فرسوده.
(~. رِ) (اِمر.) کنایه از: جهان.
(~.) (ص فا.) آزموده، هشیار.
(کَ هَ) [ معر. ] (اِ.) کاهنی، کهانت.
