رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
عبوس زهد به وجه خمار ننشیند
مرید خرقه دردی کشان خوش خویم
«حافظ»
(چِ) [ فا. معر. ] (ص مر.) مرغ یا خروسی که تاج بزرگ زیبا و شعبه شعبه دارد.
(چِ تِ کِّ) (ص مر.) پارچه‌ای که از کناره‌های ماهوت بریده دوزند.
(چِ. مَ) (اِمر.) چوب گنده‌ای که پس در بسته گذارند.
(چِ لُ چَ یا چُ) (اِمر.) (عا.) خبر دروغ، شایعه بی اساس.
(چِ. کِ) (ص مر.) = چهل کلید؛ صفت جامی که درویشان با خود دارند.
(چِ) (اِمر.) = چهله: نک چله.
(چُ) [ تر. ] (ص.) علیل، معلول.
(چَ دَ) (مص م.) نک چلانیدن.
(چَ دَ) (مص م.) فشار دادن، عصاره گرفتن.
(چَ لَ) (اِ.)
۱- سِنج.
۲- شور و غوغا.
(چُ بُ لَ یا لِ)
۱- (اِ.) شتاب، اضطراب.
۲- (ص.) باشتاب، مضطرب.
۳- انعام شاعر.
(چَ لَ) [ تر. ] (اِ.) خواجه، آقا، سرور.
(چَ) (اِ.) نک شلتوک.
(چِ لِ زِ) (اِ.) سوخته شده گوشت و نظایر آن.
(چَ سَ یا س) (ص.) خرد، کوچک ؛ مق. بزرگ.
(چَ) = چلقوز:
۱- (اِ.) فضله مرغ خانگی، کبوتر و مانند آن‌ها.
۲- (عا.) برای توهین و تحقیر به افراد گفته می‌شود.
(چَ زِ) (اِ.) بار درخت صنوبر.
(چُ لُ) (ص.) (عا.) دست و پا چلفتی: بی عرضه، نالایق، بی دست و پا.
(چَ لَ)
۱- همیشک.
۲- توت فرنگی.
(چَ لَ یا چِ لِ) (اِ.) = چلیم:
۱- سر قلیان گلی که تنباکو در آن گذاشته آتش بر آن نهند؛ حقه قلیان.
۲- (در افغانستان) قلیان.
۳- نوعی از مخدرات از قبیل بنگ و چرس.
