رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
فتاد در دل حافظ هوای چون تو شهی
کمینه ذره خاک در تو بودی کاج
«حافظ»
(~. کَ دَ) (مص م.) ذخیره کردن، صرفه جویی کردن.
(پَ. خُ)
۱- (ص فا.) کسی که بازمانده غذای دیگران را می‌خورد.
۲- (ص مف.) بازمانده غذا.
(پَ) (حامص.) دوختن لبه لباس با دست.
(پَ) (اِفا.) = پس راننده: راننده شتر، حاد.
(پَ س ِ سَ. نِ دَ) (مص م.)
۱- کنایه از: روی برگردانیدن از شرم و خجالت.
۲- مزاحمی را از سر خود واکردن.
(پَ. دَ) (مص ل.) (عا.)
۱- بد شدن حال پیش از بهبودی.
۲- عقب رفتن، تنزل کردن.
(~.) (اِمر.) سحری، غذای سحر.
(~. فَ) (ق مر.) یک روز بعد از فردا.
(پَ. لَ زِ) (اِ.) لرزه‌های بعدی و معمولاً خفیف تری که پس از یک زمین لرزه روی می‌دهد.
(پَ. دِ) (ص مف.)
۱- عقب مانده، به دنبال مانده.
۲- باقی مانده از خوراک و نوشیدنی کسی، ته مانده.
۳- بقیه هر چیزی.
(پَ. نَ. کَ دَ) (مص ل.) عقب نشینی کردن.
(پَ. نَ)(اِ.)آن که پشت امام نمازگزارد، مأموم. مق پیش نماز.
(پَ زَ نَ) (اِمر.) بازگشت مرض، رجعت بیماری، پس افتادگی، عود، نکس.
(پَ کُ هِ) (اِمر.)
۱- قسمت عقب زین، مؤخر.
۲- قیقب ؛ مق. پیشکوهه، قربوس.
(~. چِ) (اِ.) کوچه فرعی.
(~. گَ دَ) (اِمر.) زدن با کف دست به پشت گردن کسی.
(~گِ رِ تَ) (مص م.) چیز داده را گرفتن، بازگرفتن، واستدن، متاع فروخته شده را از مشتری بازگرفتن و رد بهای آن.
(پَ س ِ اَ کَ دَ) (مص م.) فراموش کردن.
(پَ) (ق.) وقت، نوبت.
(پَ دَ) (اِ.) = پستادست: نسیه.
