رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
امروز قدر پند عزیزان شناختم
یا رب روان ناصح ما از تو شاد باد
«حافظ»
(خا) (حامص.) بازخواست، اعتراض.
(خُ دَ) (مص ل.)
۱- یکّه خوردن، دچار شوک شدن.
۲- بی رونق شدن.
(خُ دِ)
۱- (ص مف.) شکست خورده، از رونق افتاده.
۲- مأیوس، دل سرد.
(خُ دِ) (حامص.)
۱- از رواج و رونق افتادن.
۲- رد شدن.
۳- سرخوردگی، یأس.
[ تر. ] (اِ.) اسب پالانی.
(دَ) (مص م.) از هم جدا کردن.
(دِ) (ص مف.) از هم جدا کرده.
(دَ) (مص ل.) (عا.) از جوش افتادن (پلو یا کته) در روی بار و در نتیجه قد نکشیدن و پختن نشاسته آن.
(دَ) (مص م.)
۱- پس دادن.
۲- جدا شدن.
۳- سُست شدن، شُل شدن.
(ص.) ناگزیر به انجام کاری یا پذیرش چیزی.
(کَ دَ) (مص م.)
۱- تحریک کردن، برانگیختن.
۲- مجبور کردن.
(رَ) (اِ.) بادرنگ، بالنگ.
(تَ) (مص م.) گماشتن، وادار کردن.
(نِ تَ) (مص م.) بازشناختن، تشخیص دادن.
(دَ) (اِ.) بادربا، نانخورش، جایی که در آن نانخورش فراوان است.
(دَ) (اِ.) (عا.) انکار پس از اقرار، دبه.
(دِ) (دِ یا دَ)
۱- (اِ.) اصل، بنا، شالوده.
۲- (پس.) به صورت پسوند آید به معنی فوق: خانواده، کواده.
[ ع. ] (اِ.)
۱- رودبار، رود.
۲- دَرّه.
۳- صحرا، بیابان.
(مَ) [ ع. ] (اِمر.) جایی که به حضرت موسی وحی رسید.
(اِ) بادیان، رازیانه.
