رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
بیا با ما مورز این کینه داری
که حق صحبت دیرینه داری
«حافظ»
(نِ) (اِ.) نک. نشکنج.
(نَ) [ په. ] (اِ.) سرازیری، پستی.
(نَ بُ فَ) (ص مر.) پستی و بلندی.
(نَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- شعری که در انجمنی برای یکدیگر بخوانند.
۲- در فارسی به معنای سرود و آواز.
(نَ) [ ع. ] (ص.) شادمان، مسرور.
(نِ) (اِ.)
۱- آشیانه مرغان.
۲- جای نشستن.
(نِ مَ) (اِ.)
۱- جای نشستن، قرارگاه.
۲- آشیانه مرغان.
(~.)(اِمر.)جای نشستن، نشستنگاه.
(نِ مِ) (اِ.) تسمه، چرم یا پوست که از آن بند کارد و شمشیر و مانند آن سازند.
(نِ) (اِ.) مقعد، سوراخ مقعد.
(نَ صّ) [ ع. ] (اِ.)
۱- صریح و آشکار.
۲- اصل و عین مطلب. ج. نصوص.
(نِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- مقدار معین از هر چیز.
۲- آن مقدار از مال که زکات بر آن واجب می‌شود.
(نَ را) [ ع. ] (اِ.) جِ نصران و نصرانه ؛ ترسایان.
(نِ) [ ع. ] (اِ.) جِ نصل ؛ پیکان‌ها.
(نَ یِ) [ ع. نصائح ] (اِ.) جِ نصیحت ؛ پندها، اندرزها.
(نَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) قرار دادن، جا کردن.
۲- گماشتن.
۳- (اِ.) علامتی از اِعراب که حرف آخر کلمه صدای فتحه می‌دهد.
(نُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- بلا، سختی.
۲- خستگی، فرسودگی.
(نَ بُ عَ) [ ع. ] (اِمر.)مقابل چشم، پیش چشم.
(نَ یا نِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) پند دادن، اندرز کردن.
۲- (اِ.) پند، اندرز.
(نَ) [ ع. ] (اِمص.) یاری، کمک.
