روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت
کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآیی
«حافظ»
[ ع. ] (مص م.)
۱- وفا کردن.
۲- حق کسی را تمام دادن.
[ ع. ] (مص م.) فرستادن، روانه کردن، ایفاد مراسله.
[ ع. ] (مص م.) برافروختن، آتش افروختن.
[ ع. ] (مص م.) فرستادن، روانه کردن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ یَقِظ ؛ بیداران، هوشیاران.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بیدار کردن.
۲- آگاه کردن.
[ ع. ] (مص م.)
۱- افکندن، درانداختن.
۲- یورش بردن، تاختن.
۳- گرفتار کردن کسی.
۴- هم آهنگ ساختن آوازها. ج. ایقاعات.
[ ع. ]
۱- (مص ل.) بی گمان شدن، باور کردن.
۲- (اِمص.) باور، یقین.
[ تر - مغ. ] (اِ. ص.)۱ - دوست، یار، همراه.
۲- رام، مطیع.
۳- طایفه، قبیله. ج. ایلات.
[ ع. ] (مص م.)۱ - بر عهده کسی قرار دادن.
۲- وصیت کردن.
[ ع. ] (مص م.) در آوردن، داخل کردن.
[ ع. ] (مص م.) زایاندن، زایانیدن.
[ ع. ]
۱- (مص م.) دوست کردن، به هم پیوست دادن.
۲- (مص ل.) دوستی نمودن.
( اَ ) [ تر. ] (اِ.) ییلاق.
[ ع. ] (مص م.) به درد آوردن، دردمند کردن.
[ ع. ] (مص م.) به درد آوردن، به رنج افکندن.
[ تر. ] (اِ.) = الجار: گردهمایی رعایا برای انجام کاری.
[ تر - مغ. ] (اِمر.)
۱- رییس ایل، خان قبیله.
۲- عنوان سلاطین مغول ایران.
[ تر. ] (اِمر.) رمه اسب.
[ تر. ] (اِمر.) هجوم، یورش.
