دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد
گفتا شراب نوش و غمِ دل بِبَر ز یاد
گفتم به باد می‌دهدم باده نام و ننگ
گفتا قبول کن سخن و هر چه باد، باد
سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست
از بهر این معامله غمگین مباش و شاد
بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ
در معرضی که تخت سلیمان رَوَد به باد
حافظ گرت ز پندِ حکیمان مَلالت است
کوته کنیم قصه، که عمرت دراز باد
راز درون پرده چه داند فلک خموش
ای مدعی نزاع تو با پرده دار چیست
«حافظ»
(مَ هَ) (اِ.) زمین لرزه، زلزله.
(ص نسب.) منسوب به بوم، اهل محل، اهل ناحیه، محلی.
(اِ.) بچه دان، زهدان.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) دوری، جدایی.
(اِ.) = بن: نهایت و پایان هر چیز، بیخ.
(بُ کِ) [ انگ. ] (اِ.) مخزن ثابت یا متحرک ذخیره مواد فله‌ای مانند سیمان و گندم.
(اِ.)
۱- گرداب.
۲- سنگینی حال و تب و حرارت بدن.
(نِ) (اِ.)
۱- شکوفه، شکوفه درخت.
۲- غنچه.
(بُ) (شب جم.) شاید که، مگر.
(اِ.) زهدان، رحم.
(بُ) [ فر. ] (اِ.) ورزشی که در آن ورزشکار با استفاده از مشت با ورزشکار دیگر مبارزه می‌کند، مشت زنی.
(بُ سُ) (ص فا.) ورزشکاری که با استفاده از مشت به مبارزه با ورزشکار دیگر بپردازد، مشت زن.
(کِ دَ) (مص م.)
۱- بوی چیزی را استشمام کردن.
۲- پی به مطلبی بردن.
(بُ کِ)
۱- کلمه تمنی '، کاشکی.
۲- (ق.) مگر.
(گَ) (اِصت.)
۱- دارای بوی بسیار بد.
۲- جهت ابراز تنفر به کسی یا چیزی گفته می‌شود.
(اِمر.) مجمر، آتشدان.
[ په. ] (ص.) خوشبو، معطر.
(حامص.)یکی از حواس پنجگانه انسان، شامُه.
(ص مر.)دارای بوی بد، بدبو، متعفن.
(یِ) (اِ.)
۱- آرزومندی.
۲- آرزو.
