دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد
گفتا شراب نوش و غمِ دل بِبَر ز یاد
گفتم به باد می‌دهدم باده نام و ننگ
گفتا قبول کن سخن و هر چه باد، باد
سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست
از بهر این معامله غمگین مباش و شاد
بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ
در معرضی که تخت سلیمان رَوَد به باد
حافظ گرت ز پندِ حکیمان مَلالت است
کوته کنیم قصه، که عمرت دراز باد
حافظا خلد برین خانه موروث من است
اندر این منزل ویرانه نشیمن چه کنم
«حافظ»
(اَ سُ دَ) [ په. ] (مص ل.)۱ - پژمردن.
۲- اندوهگین شدن.
۳- منجمد گشتن.۴ - دلسرد شدن.
(اَ سُ دِ) (ص مف.)
۱- پژمرده.
۲- اندوهگین.
۳- منجمد.
۴- دلسرد.
( اَ ) [ په. ] (اِ.)
۱- ریشخند، تمسخر.
۲- دریغ، حسرت.
۳- ظلم، ستم.
(~. کَ دَ) (مص م.) مسخره کردن، به ریشخند گرفتن.
( اَ ) (اِ.)۱ - مکر، تزویر.
۲- سحر، جادو.
(~. دَ دَ)(مص ل.) سحر گفتن، جادو کردن.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) آشکار کردن، فاش نمودن.
( اَ ) (اِ.)گوشه‌ای است در دستگاه شور.
(~.) (ص نسب. اِمر.) یکی از آوازهای ایرانی، مغموم و دردناک، از متعلقات شور.
( اَ ) (ری. اِفا.) در بعضی کلمات مرکب به معنی افشاینده آید: آتش فشان، گل افشان، زرافشان.
(اَ دَ) (مص م.)
۱- ریختن و پاشیدن.
۲- کنایه از: خرج کردن.
(اَ شُ دَ) (مص م.)
۱- عصاره گرفتن.
۲- محکم کردن.
(اَ شُ دَ یا دِ) (ص مف.)
۱- فشار داده شده.
۲- آبی که از فشردن میوه گیرند.
(اَ شُ رِ) (اِ.) آب میوه.
(اَ ش ِ) (اِ.) گندم نیم کوفته، بلغور.
( اَ ) (اِ.) ابزاری چوبی با نوکی چهار یا پنج شاخه (مانند پنجه دست) که به وسیله آن غله کوفته را به باد می‌دادند تا دانه را از کاه جدا سازد؛ انگشته، هم گویند.
(اَ شَ) (اِ.) = افشنگ. افشنک. اپشک: شبنم، ژاله.
(اِ.) [ ع. ]
۱- (مص ل.) زبان آور شدن، شیوا شدن.
۲- (اِمص.) زبان آوری.
(اَ صَ) [ ع. ] (ص تف.) زبان آورتر، شیواتر.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) افزون کردن.
۲- نیکویی و احسان کردن.
۳- سپاس نهادن.
۴- برتری داشتن.
۵- (اِمص.) بخشش. ج. افضالات.
