دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
غلط است این که گویند به دل رهست دل را
دل من ز غصه خون شد، دل تو خبر ندارد
«عرضی شیرازی»
(~.) (اِمر.)
۱- گل انار.
۲- هر گل سرخ صد برگ.
(~.)
۱- (ص.) هرآنچه به رنگ گلنار بود.
۲- (اِمر.) نوعی یاقوت ک ه رنگش مانند گل انار می‌باشد.
(گَ لَ گَ دَ) [ تر. ] (اِمر.) شیئی فلزی در تفنگ و تیربارها که متصل به محفظه فشنگ است و با حرکت دادن و پیچانیدن آن فشنگ به محفظه وارد و یا پوکه فشنگ از محفظه انتهای آن خارج ...
(~.) (اِ.) دانه انگور که از خوشه جدا شده باشد.
(گِ لِ یا لَ) [ په. ] (اِ.) شکایت، شکوه، اظهار دلتنگی و عدم رضایت.
(گُ لِ یا لَ) (اِ.) زلف پیچیده و مجعد زنان چون موی زنگی.
(~.) پارچه‌ای که بر سقف خانه‌ها مانند سایبان بندند؛ آسمانگیر.
(~.) (اِ.) (عا.) گوشه.
(~.) (اِ.) توده (هرچیز).
(گَ لَّ یا لُِ) (اِ.) رمه، رمه گاو و گوسفند.
(~.) (اِ.) راهی که در میان دو کوه واقع شده باشد.
(گُ لِ. بِ. گُ لِ) (ق.) (عا.) جابه جا، همه جا.
(گَ لَّ یا لُِ) (ص فا.) دارنده گله (گاو و گوسفند و غیره)، آن که گله را نگهبانی کند و پرورش دهد.
(~. مَ) (ص.) دارای گله و شکایت، دارای آمادگی برای گله کردن.
(گِ لِ. گُ) (حامص.) شکایت کردن، شکوه کردن.
(گِ یا گَ) (اِ.)
۱- قسمت جلوی گردن، مجرای غذا و هوا در درون گردن، حلق.
۲- لوله یا مجرای باریکی که یک مخزن را به دهانه پیوند می‌دهد (فنی). ؛ ~پیش چیزی (کسی) گیر کردن (کن.) سخت خواهان ...
(~. تَ. کَ دَ)(مص ل.)نوشیدن.
(~. رِ. کَ دَ) (مص ل.) فریاد زدن.
(~. بَ) (اِمر.)
۱- گردن بند، سینه - ریز.
۲- دستمال گردن.
(گُ لِ) (اِ.)
۱- هرچیز گرد و گلوله مانند.
۲- فشنگ، جسمی ساخته شده از سرب که برای تیراندازی در سلاح‌های گرم به کار می‌رود.
