خوابِ آن نرگسِ فَتّانِ تو، بی چیزی نیست
تابِ آن زلفِ پریشانِ تو، بی چیزی نیست
از لبت شیر روان بود که من می‌گفتم
این شکر گِردِ نمکدانِ تو، بی چیزی نیست
جان درازیِ تو بادا که یقین می‌دانم
در کمان ناوَک مژگانِ تو، بی چیزی نیست
مبتلایی به غمِ محنت و اندوهِ فراق
ای دل این ناله و افغان تو، بی چیزی نیست
دوش، باد از سرِ کویش به گلستان بگذشت
ای گل این چاکِ گریبانِ تو، بی چیزی نیست
دردِ عشق ار چه دل از خلق نهان می‌دارد
حافظ این دیدهٔ گریانِ تو، بی چیزی نیست
بر تخت جم که تاجش معراج آسمان است
همت نگر که موری با آن حقارت آمد
«حافظ»
(کَ رَ) (اِ.) پیچ و شکن موی.
(رْ) [ فر. ] (اِ.)
۱- مسابقه.
۲- (عا.) هر بار سوار و پیاده شدن از اتوبوس.
(اِمر.) (عا.) نور اندک.
(ق مر.) (عا.) حرکت با احتیاط و دست مالیدن به اطراف در تاریکی.
ده (~. دِ) (اِمر.) ده کم جمعیت که چندان آبادی نداشته باشد.
(رِ) (اِ.) بخش، قسمتی از مملکت. خره و خوره هم گفته می‌شود.
(~.)(اِ.)آتشدان، تنور، اجاق سرپوشیده. ؛از ~ دررفتن کنایه از: سخت خشمگین شدن.
راه (~.) (اِمر.) راه باریک و ناهموار.
(~. سَ) (اِ.) سواد اندک.
(~ پَ. نِ) (اِمر.) جایی که در آن کوره‌هایی برای پختن فرآورده‌هایی مانند: آجر، گچ، کاشی و غیره ساخته‌اند.
(رَ) (اِ.) تورم و التهاب و قرمزی و جمع شدن چرک در زیر پوست.
(کَ) = کورکا. کهورکای: طبل بزرگ.
(حامص.) نابینایی.
(کُ دُ) [ فر. ] (اِ.)دهلیز، سرسرا، راهرو.
(ص.) پشت دوتا، خمیده.
(زَ) (اِ.)
۱- خوشه گندم و جو.
۲- غربیل، الک.
(زَ یا زِ) (اِ.) ظرف دسته دار یا بی دسته سفالین. ؛در ~گذاشتن و آبش را خوردن بیهودگی چیزی را آشکارا دیدن.
(اِ.) دُهل، طبل بزرگ.
(اِ.) گوشه جامه و گلیم و پلاس که از گوشه‌ای دیگر درازتر باشد.
(ص.) = گوسان: موسیقی دان، خنیاگر.
