خوابِ آن نرگسِ فَتّانِ تو، بی چیزی نیست
تابِ آن زلفِ پریشانِ تو، بی چیزی نیست
از لبت شیر روان بود که من می‌گفتم
این شکر گِردِ نمکدانِ تو، بی چیزی نیست
جان درازیِ تو بادا که یقین می‌دانم
در کمان ناوَک مژگانِ تو، بی چیزی نیست
مبتلایی به غمِ محنت و اندوهِ فراق
ای دل این ناله و افغان تو، بی چیزی نیست
دوش، باد از سرِ کویش به گلستان بگذشت
ای گل این چاکِ گریبانِ تو، بی چیزی نیست
دردِ عشق ار چه دل از خلق نهان می‌دارد
حافظ این دیدهٔ گریانِ تو، بی چیزی نیست
ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود
«حافظ»
(کَ)
۱- (مص مر.) کردن، عمل آوردن.
۲- (اِمص.) کردار، عمل.
(کَ یا کِ) (اِ.) = کردو:
۱- شاخه‌ای که در وقت پیراستن از درخت بریده می‌شود.
۲- قطعه زمینی که کناره‌های آن را بلند کنند تا آب در آن نشیند و در میان آن سبزی کارند یا زراعت کنند.
(کُ یا کِ یا کَ دُ مُ) (ص مر.) پست و فرومایه، خرد و ناچیز.
(کِ) [ په. ] (اِ مص.) کار، عمل.
(کَ دَ) (اِ.)
۱- دره.
۲- بیابان، زمین سخت و هموار.
(کَ دَ) (مص م.)
۱- انجام دادن، به جا آوردن.
۲- ساختن، بنا کردن.
۳- آماده کردن.
(کَ دَ) (ص.)
۱- ابله، احمق.
۲- بد - هیکل، بداندام.
(کَ دِ) (ص مف.)
۱- انجام داده، پرداخته.
۲- ساخته شده.
(کَ دِ) (ص مر.) کارآزموده و باتجربه.
(کَ) (اِ.)
۱- شاخه‌ای که از درخت بریده باشند.
۲- بخشی از مزرعه که کنارهای آن را بلند کنند تا آب در آن نشیند و در میان آن سبزی کارند یا زراعت کنند.
(کُ دُ) [ ع. کردوسه ] (اِ.) گله بزرگ اسبان.
(کِ) (ص.)
۱- بسیار کننده، فعال.
۲- دانسته و عمداً.
۳- یکی از نام‌های خداوند متعال.
(کَ گَ) (ص.) کننده، فاعل.
(کِ رِ دِ) [ فر. ] (اِ.) اعتماد، اعتبار.
(کَ رَ) [ ع. ] (اِ.) آلبالو.
(کُ) (اِ.) = کرزه: زمینی که به جهت سبزی کاشتن یا زراعت دیگر هموار کنند و کناره‌های آن را بلند سازند.
(کُ زِ) (اِ.) نک کرته.
(~.) (اِ.) موی پیچیده و پُرشکن. کُرسه و گروس هم گفته شده.
(کُ) (اِ.) چرک، چرک لباس یا بدن.
(کَ) (اِمر.) ظرفی مدور و صندوق مانند که از گل یا چوب سازند و نان و حلوا و میوه و مانند آن در آن نهند.
