خوابِ آن نرگسِ فَتّانِ تو، بی چیزی نیست
تابِ آن زلفِ پریشانِ تو، بی چیزی نیست
از لبت شیر روان بود که من میگفتم
این شکر گِردِ نمکدانِ تو، بی چیزی نیست
جان درازیِ تو بادا که یقین میدانم
در کمان ناوَک مژگانِ تو، بی چیزی نیست
مبتلایی به غمِ محنت و اندوهِ فراق
ای دل این ناله و افغان تو، بی چیزی نیست
دوش، باد از سرِ کویش به گلستان بگذشت
ای گل این چاکِ گریبانِ تو، بی چیزی نیست
دردِ عشق ار چه دل از خلق نهان میدارد
حافظ این دیدهٔ گریانِ تو، بی چیزی نیست
یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست
«حافظ»
(کُ تَ) (اِ.) = کوتل:
۱- اسب یدک، اسب جنیبت.
۲- تل و پشته بلند خاک.
(کُ لِ) [ فر. ] (اِ.) خوراکی که با گوشت چرخ کرده و سیب زمینی و تخم مرغ درست میکنند.
(کَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) پنهان کردن، پوشاندن.
۲- (اِمص.) پوشیدگی، اختفا.
۳- (اِ.) وسمه.
۴- شمشاد.
(کِ) [ ع. ] (مص م.) پنهان داشتن، پنهان کردن.
(کَ تَ بَ) (ص.) پرخور، تنبل.
(کَ تَ بَ) (ص.) نک کتنبر.
(کَ تِ) (اِ.)
۱- دمپخت، برنج دمی.
۲- صندوقخانه، پستو.
(کَ تَ) (اِ.) مرغ سنگ خواره.
(کُ) (اِ.) غوزه پنبه.
(کُ تَ) (اِ.)
۱- عصا و چوبدستی.
۲- (مص م.) زدن، ضربه زدن. ؛ ~خور سفتی بودن از کتک خوردن پروا نداشتن.
(~. زَ دَ) (مص م.) تنبیه بدنی کردن.
(کَ) (ص.)
۱- کسی که کت سازد.
۲- درودگر، نجار.
(کَ بِ) [ ع. کتیبه ] (اِ.)
۱- دستهای از لشگر.
۲- سنگ نبشته. ج. کتایب.
(کَ تِ) (اِ.) شوره زار.
(کَ) [ سر. ] (اِ.) صمغی است در مغز ساقه گون که چون در آخر بهار آن را ببرند با فشار از ساقه بیرون میآید. این ماده بیشتر در نساجی و پارچه بافی و کاغذسازی و ساختن چسب به کار ...
(کَ) (اِ.) مشک یا خیکی که آب از آن تراوش کند.
(کَ یا کِ فَ) [ ع. کثافه ] (مص ل.) پلیدی، آلودگی.
(کِ رَ) [ ع. کثره ] (مص ل.) بسیاری، فراوانی.
(کَ) [ ع. ] (ص.) فراوان، بسیار.
(~ُ لú اِ تِ) [ ع. ] (ص.) دارای انتشار زیاد از لحاظ وسعت، دامنه یا تعداد.
