خوابِ آن نرگسِ فَتّانِ تو، بی چیزی نیست
تابِ آن زلفِ پریشانِ تو، بی چیزی نیست
از لبت شیر روان بود که من می‌گفتم
این شکر گِردِ نمکدانِ تو، بی چیزی نیست
جان درازیِ تو بادا که یقین می‌دانم
در کمان ناوَک مژگانِ تو، بی چیزی نیست
مبتلایی به غمِ محنت و اندوهِ فراق
ای دل این ناله و افغان تو، بی چیزی نیست
دوش، باد از سرِ کویش به گلستان بگذشت
ای گل این چاکِ گریبانِ تو، بی چیزی نیست
دردِ عشق ار چه دل از خلق نهان می‌دارد
حافظ این دیدهٔ گریانِ تو، بی چیزی نیست
چون پیر شدی حافظ از میکده بیرون آی
رندی و هوسناکی در عهد شباب اولی
«حافظ»
(ژَ) (اِ.) ناله، آواز حزین.
(ژِ) (اِ.) صمغ، چیزی چسبنده که از ساق درخت برآید.
(ژِ س) [ فر. ] (اِ.)
۱- نوعی پارچه نایلونی نازک.
۲- نیم تنه بافته از نخ.
(ژَ) (ص.)
۱- گود، عمیق.
۲- دور، دراز.
(~. اَ) (ص فا.)
۱- آن که به صورت جدی و دقیق می‌اندیشد.
۲- آن که عادت به فعالیت فکری پی گیر و جدی دارد.
(~.) (ص فا.) آن که به مسایل به دقت می‌نگرد.
(~.) (اِ.) عمق.
(ژِ مَ) [ فر. ] (اِ.) نژاد مردم آلمان یا هر یک از مردم آن.
(ژُ ژِ) [ فر. ] (اِ.) نوعی پارچه کرپ نازک و ریزبافت با سطح زبر.
(ژِ) [ فر. ] (اِ.) وضع، رفتار و حرکات شخص.
(ژَ) (اِ.) = ژخار. زغار: سختی. مق سستی.
(~.) (اِ.) آواز بلند، فریاد سهمناک.
(~.) (اِ.) ناف حیوانات.
(~.) (اِ.) سُرخاب، غازه.
(ژَ رَ یا رِ) (اِ.) = ژغاله: نان ارزن.
(~.) (اِ.) فریاد، فغان.
(ژَ غَ) (اِ.) غرش جانوران درنده هنگام شکار.
(~.) (اِ.) سختی، محکمی.
(ژَ فْ) (اِ.) آب و چرک گوشه‌های چشم خواه تر باشد خواه خشک.
(ژَ) (اِمر.) نک ژفک.
