خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
به هرزه بی می و معشوق عمر می‌گذرد
بطالتم بس از امروز کار خواهم کرد
«حافظ»
(اِ.)
۱- نقاره، طبل بزرگ.
۲- صدمه، آسیب.
(تَ) (مص م.) کوفتن.
(سَ) [ فر. ] (اِ.) بالش، بالشتک.
(س) (ص.)
۱- مردی که ریش نداشته باشد.
۲- شکل پنجم از اشکال رمل، فرح.
(~. بَ نِ) (اِمر.) جشنی بود که ایرانیان در اول ماه آذر برپا می‌کردند بدین وجه که مردی کوسه و یک چشم و بدقیافه و مضحک را بر خری سوار می‌کردند و دارویی گرم بر بدن او طلا می‌نمودند و ...
(~.) (اِمر.) نوعی ماهی عظیم - الجثه که مهاجم، خطرناک و گوشتخوار است. رنگش قهوه‌ای و درازی بدنش به شش متر می‌رسد.
(کَ س) (اِ.) باقلا.
(ص فا.) جد و جهد کننده، ساعی.
(ش) (حامص.) کوشیدن، سعی.
(~. کَ دَ) (مص ل.) جد و جهد کردن.
(شِ) (اِ.) کوشک. قصر.
(شْ) (اِ.) خانه بزرگی در میان یک باغ، کاخ تابستانی.
(دَ) (مص ل.) سعی کردن، جد و جهد کردن.
(اِ.) بوم، جغد.
(اِ.)
۱- صدمه‌ای که از سنگ و مشت و لگد برسد.
۲- آسیب، صدمه.
۳- اندوه.
۴- بیماری سفلیس.
۵- نوعی ناسزا.
(تَ) (مص م.) کوبیدن، صدمه زدن.
(تَ یا تِ) (ص مف.)
۱- کوبیده، ساییده، خسته و فرسوده.
۲- (اِ.) یک قسم طعام که با برنج و لپه و گوشت کوبیده درست می‌کنند.
(تِ) (حامص.) آسیب دیدگی، خستگی شدید.
(اِ.) قفس مرغان.
(اِ.) بافنده، جولاهه.
