حُسن تو همیشه در فزون باد
رویت همه ساله لاله‌گون باد
اندر سرِ ما خیالِ عشقت
هر روز که باد در فزون باد
هر سرو که در چمن درآید
در خدمتِ قامتت نگون باد
چشمی که نه فتنهٔ تو باشد
چون گوهرِ اشک غرقِ خون باد
چشمِ تو ز بهرِ دلربایی
در کردنِ سحر ذوفنون باد
هر جا که دلیست در غمِ تو
بی صبر و قرار و بی سکون باد
قَدِّ همه دلبرانِ عالم
پیشِ الفِ قَدَت چو نون باد
هر دل که ز عشقِ توست خالی
از حلقهٔ وصلِ تو برون باد
لعلِ تو که هست جانِ حافظ
دور از لبِ مردمانِ دون باد
ای عروس هنر از بخت شکایت منما
حجله حسن بیارای که داماد آمد
«حافظ»
(گَ) (ص.) خمیده، کج، کوژ (مادرزاد و غیره).
(~.) (اِ.) لوله سفالی که برای عبور آب در زیر زمین کار می‌گذاشتند.
(گُ) [ په. ] (ص.) لال، بی زبان.
(~.) (ص.) نیکو، خوب، زیبا.
(گُ. شُ دَ) (مص ل.) لال شدن.
(گُ) (اِ.) ماری که تازه پوست افکنده باشد.
(گَ گَ) (اِ.) شوخی، مزاح، مسخرگی.
(گُ گُ) (ص.) کسی که زبانش هنگام حرف زدن می‌گیرد.
(گُ) (حامص.) لکنت و گرفتگی زبان.
(گَ) (اِ.)
۱- وقت، زمان، هنگام.
۲- بوته زرگران.
(گُ) [ په. ] (اِ.) مدفوع آدمی.
(~.)
۱- خزانه دار.
۲- نقاد، صراف، صیرفی.
۳- مأمور خراج، جهبذ.
۴- دانشمند بزرگ.
(گَ بَ یا بُ) (ص مر.) خداوند رتبه و مقام، صاحب مسند.
(گُ هَ) (اِ.) نک گوهر.
(~.) (ص نسب.) ذاتی، سرشتی.
(گَ هَ) (اِمر.) گاهنبار.
(گَ رِ) (اِمر.) نک گاهواره.
(~.) (ص.) دلیر، پهلوان.
(گَ یا گُ) (اِ.) زمین پست، مغاک، گودال.
(گُ) (اِ.)
۱- هرچیز گرد و گلوله مانند.
۲- گوی که آن را با چوگان بزنند.
