حُسن تو همیشه در فزون باد
رویت همه ساله لاله‌گون باد
اندر سرِ ما خیالِ عشقت
هر روز که باد در فزون باد
هر سرو که در چمن درآید
در خدمتِ قامتت نگون باد
چشمی که نه فتنهٔ تو باشد
چون گوهرِ اشک غرقِ خون باد
چشمِ تو ز بهرِ دلربایی
در کردنِ سحر ذوفنون باد
هر جا که دلیست در غمِ تو
بی صبر و قرار و بی سکون باد
قَدِّ همه دلبرانِ عالم
پیشِ الفِ قَدَت چو نون باد
هر دل که ز عشقِ توست خالی
از حلقهٔ وصلِ تو برون باد
لعلِ تو که هست جانِ حافظ
دور از لبِ مردمانِ دون باد
ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند
چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور
«حافظ»
[ پشتو ] (اِ.) گریبان.
(مِ) (ص.) چاه کن، مقنی.
(مِ) (اِ.) آلونک، کلبه.
[ فر. ] (اِ.) ابرهای جدا از هم و معمولاً چگال با خطوط مرزی واضح که نمای آن‌ها به شکل خاکریز یا گنبد یا برج‌های در حال افزایش و گسترش است و برآمدگی بخش فوقانی آن‌ها اغلب به گل کلم ...
(مَ) (اِ.) نک کمک.
[ په. ] (اِ.) سرین، نشستگاه. ؛ ~ کسی گُهی بودن کنایه از: در کاری مشکوک دست داشتن. ؛ ~ سوزه کنایه از: حسادت شدید. ؛~ گشاد بودن کنایه از: تن به کار ...
(کَ یا کُ) [ ع. ] (اِمص.) هستی، وجود.
(دِ یا دَ) (ص فا.) مفعول، امرد.
(نُ مَ) [ ع. ] (اِ.) گیتی و آنچه در آن است.
(کَ وَ دَ یا دِ) (اِ.) جوال.
(نِ) (اِ.) ته چیزی.
(کُ فُ) [ انگ. از چینی ] (اِ.) یکی از ورزش‌های رزمی و دفاع شخصی چینی که شباهت زیادی به کاراته دارد.
(کَ نِ) [ ع. ] (اِ.) تثنیه کون ؛ دو عالم، این جهان و آن جهان.
(کُ وَ) (اِ.)
۱- غلاف پنبه، غوزه پنبه.
۲- کوکنار (که غلاف خشخاش است).
۳- پیله ابریشم.
(اِ.) توده بزرگ و برآمده‌ای از زمین که دارای بلندی چشمگیر نسبت به زمین‌های پیرامون خود دارد و از تپه بلندتر است.
(نَ وَ) (ص فا.) کسی که قسمت -های سخت کوه را می‌پیماید تا به قله برسد.
[ په. ] (اِ.) برآمدگی پشت شتر.
(هِ) (اِ.) زالزالک، آلوی کوهی.
(هْ) (اِمر.) کوهپایه.
(هِ) (اِمر.) زمینی که در آن کوه بسیار باشد.
