به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
برد آن فرشته صورت نيکو نهاد ما
ما را ز ياد خويش و جهان را ز ياد ما
«پژمان بختياري»
(گَ) (اِ.) خفتان.
(گُ) (اِ.) بوزینه، میمون.
(گَ) (اِ.)
۱- نوعی از خاک که پس از استخراج از معدن به کوره می‌برند و حرارت می‌دهند تا تبدیل به گچ شود.
۲- (کن.) کندذهن، ناتوان از فهم و شعور.
(~. بُ) (حامص.) نقش و نگار درست کردن با گچ در روی دیوار و سقف ساختمان.
(گَ چِ) (ص.) کسی که نتواند روان و فصیح سخن بگوید.
(گ چَ)(اِ.)نام سازی است شبیه کمانچه که با آرشه نواخته می‌شود.
(گَ) (ص.) کج، منحنی.
(گَ) (اِ.)
۱- چینه دان مرغ.
۲- حوصله.
(گَ دُ) (اِ.) عقرب.
(گِ) [ انگ. ] (اِ.) مرد، ولگرد، یارو. در جمع به معنای همجنس بازان مذکر.
(اِ.) مخفف گیاه.
(اِ.) گیاه، نبات.
[ په. ] (اِ.) هر رستنی که از زمین بروید.
(ش) (اِ.) علمی که موضوع آن تحقیق درباره گیاهان و رستنی هاست.
(هَ) (اِمصغ.) بخشی از رویان دانه که پس از رویش دانه و رشد به گیاه جدید تبدیل می‌شود.
[ فر. ] (اِ.) از سازهای زهی که دارای شش سیم می‌باشد و با انگشتان دست نواخته می‌شود.
(ش) (اِ.) شناسایی نقشه زمین.
[ په. ] (اِ.)
۱- دنیا، جهان.
۲- کاینات.
(نَ وَ) (اِفا.) جهانگرد.
(ص.) پریشان، آشفته.
