بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
که تابِ من به جهان، طُرِّهٔ فلانی داد
دلم خزانهٔ اسرار بود و دستِ قضا
درش بِبَست و کلیدش به دل‌سِتانی داد
شکسته‌وار به درگاهت آمدم، که طبیب
به مومیاییِ لطفِ توام، نشانی داد
تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاریِ ناتوانی داد
برو معالجهٔ خود کن ای نصیحت‌گو
شراب و شاهدِ شیرین، که را زیانی داد؟
گذشت بر منِ مسکین و با رقیبان گفت
دریغ، حافظِ مسکینِ من، چه جانی داد
در شیشهٔ گردون نیست، کیفیت چشم او
این ساغر مردافکن، مینای دگر دارد
«صائب تبریزی»
(گِ) (ص نسب.) ساخته شده از گل.
(گَ) (اِ.) بوقلمون، نوعی پارچه هفت رنگ.
(گِ کُ ژِ) [ فر. ] (اِ.) هیدرات کربنی که در سلول‌های جانوری ذخیره می‌شود، نشاسته حیوانی.
(گُ) (ص.) ناپدید، سرگشته، آواره.
(گُ. شُ دِ) (ص.) واقع در جایی نامعلوم یا فراموش شده.
(~ُ مُ) (ص مر.) (عا.) نیست و نابود، ناپدید.
(~. گَ تَ) (مص م.) گم شدن، گم گردیدن.
(~. گَ تِ) (حامص.) گمراهی، ضلالت.
(~.) (اِ.) چمچه، کفگیر بزرگ.
(~.) (اِفا.) گمارنده.
(گُ) (اِ.) جای ناآشنا، به ویژه در جنگل انبوه که موجب گمراه شدن شخص شود.
(گُ دَ) (مص م.) نک گماشتن.
(گُ تَ) (مص م.)
۱- منصوب کردن، بر سر کاری گذاشتن.
۲- فرستادن.
(گُ تِ)
۱- (ص مف.) منصوب شده، مأمور شده.
۲- (اِ.) مأمور، عامل.
۳- نوکر، خادم.
(گُ یا گَ) (اِ.)
۱- ظن، وهم.
۲- رأی، اندیشه.
(~. بُ دَ) (مص ل.) پنداشتن.
(~. کَ دَ) (مص ل.) پنداشتن، تصور کردن.
(گُ نَ یا نِ) (اِ.)
۱- گمان، حدس.
۲- چاه با نقبی که مقنی پیش از کندن قنات در محلی که گمان آب می‌رود حفر می‌کند.
(گُ دَ) (مص م.) اندیشیدن، خیال کردن.
(گَ مَ) (اِ.) دیگ سفالین که در آن خوراک پزند.
