بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
که تابِ من به جهان، طُرِّهٔ فلانی داد
دلم خزانهٔ اسرار بود و دستِ قضا
درش بِبَست و کلیدش به دلسِتانی داد
شکستهوار به درگاهت آمدم، که طبیب
به مومیاییِ لطفِ توام، نشانی داد
تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاریِ ناتوانی داد
برو معالجهٔ خود کن ای نصیحتگو
شراب و شاهدِ شیرین، که را زیانی داد؟
گذشت بر منِ مسکین و با رقیبان گفت
دریغ، حافظِ مسکینِ من، چه جانی داد
گر خود رقیب شمع است اسرار از او بپوشان
کان شوخ سربریده بند زبان ندارد
«حافظ»
(گَ) (ص مر.) کسی که بیماری گَر دارد.
(گُ نِ) (اِمر.) پوستین.
(~.) (حامص.) بیماری جرب.
(گَ) (پس.) در ترکیب با بعضی واژهها، معنای حاصل مصدری میدهد. مانند: دادگری.
(~.) (اِ.)
۱- پیمانه، کیل.
۲- جریب.
(گِ) (ص فا.) در حال گریستن، کسی که گریه میکند.
(گِ دَ) (مص م.) وادار به گریه کردن، به گریه انداختن.
(گَ) (اِمر.) بخشی از جامه که گردن را در برمی گیرد، یقه.
(~.) (ص فا.) مبتلا سازنده، دامن - گیر.
(~. شُ دَ) (مص ل.) دچار شدن، دامن گیر شدن.
(~.) (اِ.) جامهای که دامن و آستین ندارد و بر روی قبا پوشند.
(گُ) (اِ.)
۱- بیغوله و زندان.
۲- خانه کوچک.
(گُ تَ) [ په. ] (مص ل.) در رفتن، به هزیمت شدن.
(گُ) (اِ.) گریختن، فرار کردن، رهایی.
(~. زَ دَ)(مص ل.)۱ - هنگام نوشتن یا سخن گفتن از مطلبی به مطلب دیگر پرداختن.
۲- فرار کردن.
(~.) (ق.) گریزنده، در حال فرار.
(گُ زَ یا زِ) (اِ.) قاچاق.
(~.) (ص مر.)
۱- فراری.
۲- بی دوام.
(گِ) [ انگ. ] (اِ.) روغن، چربی.
(گِ تَ) [ په. ] (مص ل.) گریه کردن.
