اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
به زیر چرخ دل شادمان نمی‌باشد
گل شکفته درین بوستان نمی‌باشد
«صائب تبریزی»
(~. کِ) (اِ.) کارگری که در حمام‌های همگانی تن مشتریان را شستشو می‌دهند.
[ په. ] (اِ.) دین، مذهب، آیین.
(اِ.)
۱- پر مرغ (مطلقاً).
۲- پری که بر تیر نصب می‌کردند (خصوصاً) تیر چارکیش: تیر چهار پر.
(اِ.) جعبه، تیردان.
(اِ.) نوعی پارچه که از کتان بافند.
(اِ.)
۱- حرکتی در بازی شطرنج که باعث تهدید شاه شده و شاه ناگزیر به تغییر خانه خود می‌شود.
۲- کلمه‌ای برای راندن پرندگان.
(کِ) (اِ.) چرک‌های گوشه چشم.
(کِ یا کَ یْ) [ ع. ] (از ادات استفهام) چگونه ¿
(~.) (اِ.)
۱- شادی، مسرت.
۲- خوشی، لذت عمیق.
۳- خوش گذرانی، عیش. ؛ ~ کسی کوک بودن احساس نشاط و خوشی کردن.
(اِ.) وسیله‌ای کیسه مانند که در آن اشیاء را می‌گذارند و حمل می‌کنند و انواع مختلف دارد.
(کِ. کَ دَ) (مص ل.) لذُت بردن.
(کِ یا کَ یْ فَ) (اِ.) جزا، پاداش، مکافات نیکی و بدی.
(~. خا) (اِمر.) ادعانامه دادستان (مدعی العموم).
(~.) (ص.) جزایی.
(کِ یْ) (ص مر.) (عا.) شاد، مسرور.
(کِ یا کَ) (ص.)
۱- دارای شکل کیف.
۲- قابل گذاشتن در کیف.
(کِ یا کَ فِ یَّ) [ ع. کیفیه ] (مص جع.) صفت، چگونگی.
(ص.)
۱- خمیده، کج.
۲- آرزومند.
(کَ) [ ع. ] (اِ.) پیمانه. ج. اکیال.
(اِ)
۱- نمد.
۲- پوست بز.
