اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
ناصح به طعن گفت که رو ترک عشق کن
محتاج جنگ نیست برادر نمی‌کنم
«حافظ»
(کُ) (ص.) کاوش کننده، جستجوکننده.
(کَ نَ) (اِ.) جوهر، جوهر شمشیر.
(کُ) (ص.)
۱- مقابلِ تیز و تند.
۲- کودن و نادان.
۳- دلیر و پهلوان.
(~.) (اِ.) کنده و چوب ستبری که بر پای اسیران و مجرمان می‌بستند.
(کَ) (اِ.) جراحت، ریش.
(~.) [ معر. ] = کنت:
۱- (پس.) محل و موضع و قریه و شهر و آن به صورت پسوند در اسامی امکنه ماوراءالنهر دیده می‌شود: اوزکند.
۲- (ص مف.) در ترکیبات به معنی «کنده» آید.
(~.) (اِ.) گریز.
و کوب (کَ دُ) (اِمص.) اضطراب، تشویش، آشوب.
(کُ. وَ) (ص.)
۱- حکیم، دانا.
۲- پهلوان.
(کَ یا کُ) (ص.) دانا، حکیم، فیلسوف.
(کُ یَ یا یَ) (اِمر.) مویی که چون کودک زاده شود در بدن او باشد، موی مادرزاد.
(کَ. گَ) (ص.) کنده گر، حکاک.
(کُ. ذِ) (ص مر.) کم هوش، کودن.
(کُ دُ) [ سنس. ] (اِ.) صمغی است خوشبو که از درختی شبیه به مورد گرفته می‌شود. آن را در آتش می‌سوزانند تا بوی خوش آن منتشر شود.
(کَ نْ دَ) (اِ.) شهر.
(کُ نْ دِ) (اِمر.) قلعه کهن، دژ کهن.
(کُ دِ یا کَ دُ) (اِ.) پنبه زده شده که آن را برای ریسیدن گلوله کرده باشند.
(کُ دُ لَ یا لِ) (ص.) گره شده و جمع شده در یک جا.
(کَ مَ) (ص مر.) ویران، بنای خراب شده.
(کَ دَ) [ په. ] (مص م.)
۱- حفر کردن.
۲- جدا کردن.
۳- کشیدن و از بیخ برآوردن.
۴- جدا کردن چیزی که متصل به چیز دیگر است.
