اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
ما بی غمان مست دل از دست داده‌ایم
همراز عشق و همنفس جام باده‌ایم
«حافظ»
(کِ مُ لْ تِ) [ ع. ] (اِمر.) فرشتگانی که کارهای خوب و بد انسان را ثبت کنند.
(کَ) [ ع. ] (اِ.) جِ کرامه. کارهای عجیب و خارق العاده که از بعضی اولیاء و صالحان دیده می‌شود.
(کَ مَ) [ ع. کرامه ] (مص ل.) سخاوت، جوانمردی، بخشندگی.
(~. فَ دَ) (مص ل.) بخشیدن، عفو کردن.
(کِ مَ) [ ع - فا. ] (ص مر.)
۱- باقدر و قیمت.
۲- بااهمیت، مهم.
(کُ) (اِ.) اسبی را می‌گویند که رنگش زرد، حنایی یا قهوه‌ای روشن باشد. کُرَند، کُرَن، کُرَنگ و کورنگ هم گفته می‌شود.
(کَ) (اِ.) طرف، کنار، حاشیه.
(کَ) (ص.) کناره گیر. نقیض میانجی.
(کَ نِ) [ په. ] (اِ.)
۱- کنار، لب ساحل.
۲- پایان.
(~. گِ رِ تَ) (مص ل.) کناره - گیری کردن.
(کَ) (اِ.) نهایت، کرانه.
(کَ هَ) [ ع. کراهه ] (اِمص.) بی میلی، نفرت.
(~. تَ) [ ع - فا. ] (مص م.) نفرت داشتن، ناپسند بودن.
(کَ یَ) [ ع. کراهیه ] (اِمص.) نفرت، بی میلی.
(کِ) [ فر. ] (اِ.) پارچه‌ای باریک و بلند که مردان به یقه پیراهن گره زنند و از جلو سینه آویزان کنند، فکل.
(کَ) (اِ.) گونه‌ای زیره که به نام زیره سیاه یا زیره سیاه کرمانی موسوم و دارای ریشه‌های متورم است. از دانه‌هایش به منظور معطر کردن اغذیه استفاده می‌کنند و به علاوه دارای خاصیت بادشکن و از بین بردن نفخ‌های روده ...
(کَ) (اِ.) دُم جنبانک، بلدرچین.
(کَ کَ یا کُ کَ) (اِ.) زاغ، کلاغ.
(کَ یِ) (اِ.) جِ کریمه.
۱- زنان با مروت.
۲- بزرگ قدر، ارجمند.
(کِ یِ) (اِ.) گرفته شده از «کراء» عربی. مزد، اجرت.
