اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
نامحرمان کوي حقيقت چه راحتند
سودي نبرد جان من آوخ ز محرمي
«پژمان بختياري»
(کَ) [ ع. ] (ص.) ناپاک، آلوده.
(کَ) (ص.)۱ - خمیده، ناراست.
۲- نافرمان.
(~.) (اِ.) نوعی از ابریشم خام.
(کَ. اُ دَ) (مص ل.) (عا.) کج کردن، دشمن شدن.
(کَ) (اِمر.) بیل سر کج که با آن چیزی را از گودالی که حفر شود برآورند و نیز مواد سوخت را در تنور و کوره ریزند.
(~.) (ص فا.)
۱- آن که خطا بیند.
۲- احول، لوچ، دوبین.
(~.) (حامص.) بدرفتاری کردن.
(~. خُ یا خَ) (ص فا.)
۱- آن که بد - خرامد.
۲- بدمعامله.
(~. خُ)(ص مر.)بدخوی، بداخلاق.
(~. مَ) (ص.) (عا.) رفتار همراه با احتیاط و مدارا.
(~. رَ) (ص.) بدرفتار.
(~. نَ) (ص مر.) بدذات، بداصل.
(~ُ کُ لِ) (ص.) دارای شکل یا امتداد نادرست و نازیبا، کج و معوج.
(~. پَ) (ص مر.) بدمعامله، مفسد.
(کَ. کُ) (ص مر.) کنایه از: مغرور، خودپسند.
(کُ) (ق استفهام، ادات پرسش) کلمه‌ای است دال بر استفهام ؛ چه جا، کدام جا.
(کَ وِ) (اِ.) نشیمنی روپوش دار که از چوب سازند و یک جفت آن را به یکدیگر بسته بر شتر و یا استر بار کنند و در هر یک از آن دو کسی نشیند.
(کَ) (ص مر.) کج و معوج، ناراست.
(کَ جَ) (اِمصغ.)
۱- میله آهنی است سرکج و دسته دار که فیلبانان با آن فیل را به هر طرف که خواهند برند.
۲- هر آلت فلزی یا چوبی سرکج.
(کَ جِ) (اِ.) کجین، جامه جنگی که در آن کج یا ابریشم به کار رفته باشد.
