اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
دیده نادیده به اقبال تو ایمان آورد
مرحبا ای به چنین لطف خدا ارزانی
«حافظ»
(کَ بّ دِ) (اِ.) یکی از وسایل ورزش باستانی شبیه کمان ساخته شده از آهن که آن را با دو دست بالای سر گرفته به چپ و راست تکان می‌دهند.
(~. کِ) (ص فا.) آن که با کباده (زورخانه) ورزش کند.
(~. کِ دَ) (مص ل.)
۱- کشیدن کمان (کباده).
۲- ورزشکار تنه کباده را به دست چپ و زنجیر آن را به دست راست گرفته بالای سر خود می‌برد و طوری حرکت می‌دهد که دست‌ها از آرنج تا مچ به طور ...
(کِ) [ ع. ] (ص.) جِ کبیر؛ بزرگان، اعیان، اشراف.
(کَ) (اِ.) = کباره. کواره: سبدی که چوب و علف و هیزم و مانند آن از صحرا آورند.
(کِ رِ یا رَ) (اِ.) نک کواره.
(کَ) (اِ.) ریسمانی که از لیف خرما تابیده شده باشد.
(کُ) [ فر. ] (اِ.) فلزی سفید و مایل به قرمز، سخت و شکننده.
(کَ یِ) [ ع. کبائر ] (ص.) جِ کبیره ؛ گناهان بزرگ.
(کَ) (اِ.) زنبور عسل.
(کَ تَ) (اِ.) کبوتر، کفتر.
(کَ بَ) (اِ.) = کبید: ماده‌ای که با آن لحیم کنند، لحام.
(کَ بِ) [ ع. ] (اِ.) جگر، جگر سیاه.
(کِ بَ) [ ع. ] (اِمص.) پیری، سالخوردگی.
(کِ) [ ع. ] (اِمص.) تکبر، خودبینی، نخوت.
(کَ) [ معر. ] (اِ.) خفتان، لباس جنگ.
(کَ بِ) [ معر. ] (اِ.) گیاهی است از رده دو لپه‌ای‌های جدا گلبرگ که سردسته تیره‌ای به نام کبرها می‌باشد. بوته‌های گیاه مزبور اکثر به شکل درختچه می‌باشد و گاهی هم به صورت درخت درمی آید.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) نوعی مار سمّی از تیره کفچه ماران بومی افریقا و آسیا، مار عینکی.
(کُ بَ) [ ع. ] (ص.) جِ کبیر. بزرگان.
(کَ بَ رِ) (اِ.) سفت شدن پوستِ بعضی از قسمت‌های بدن.
