اگر روم ز پِیاش فتنهها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِیاش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو میبینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفهتر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
شب تنهاییم در قصد جان بود
خیالش لطفهای بیکران کرد
«حافظ»
(نَ) [ معر. ] (اِ.) مرغی است شبیه به مرغابی دارای منقاری دراز و بیشتر در کنار آب مینشیند، کروان.
(کُ) (اِ.)۱ - ستاره شعری، شباهنگ.
۲- زهره.
(وَ) (ص فا.)
۱- آن که به کاری اشتغال دارد، کارکن.
۲- دانشجوی پزشکی که در بیمارستان به دستور سرپزشک کار میکند، انترن.
(وَ) (ص فا.) کاروژولنده، سرکارگر، سرعمله.
(پَ) (ص.) مباشر، مأمور کار - پردازی.
(~.) (حامص.)
۱- مباشرت.
۲- بخشی از اداره که وظیفه آن فراهم کردن کار یا نوشت افزار آن ادارهاست.
(اِمر.)
۱- پارچهای که گلابتون دوزان لفافه کار خود سازند به جهت محافظت از آن.
۲- دسته و بسته، تنگ.
(کَ) (مص مر.)
۱- عمل و کار.
۲- اندازه و مقیاس کار انجام شده.
(کَ دِ) (ص مف.)
۱- کارآزموده، باتجربه.
۲- کهنه، فرسوده.
(کُ تِ یا تَ) (ص مف) (عا.) مجرب ورزیده.
(کُ تِ)(حامص.) (عا.) ورزیدگی، آزمودگی.
(کُ) (اِ.) مُسهل.
(~.) (ص.) دارای عادت یا گرایش به کار کردن، کاری، کوشا، فعال.
(ص مر.) پادشاه، وزیر، کاردان.
(اِمر.) محل ساختن چیزها، جای کار کردن کارگران.
(گَ) (ص.)
۱- شاغل، کارکننده.
۲- مؤثر.
(گَ. شُ دَ) (مص ل.) اثر کردن، تأثیر گذاشتن.
(گَ) (اِ.)
۱- کسی که انجام کارها را اداره میکند.
۲- کسی که بازیگران را راهنمایی میکند و نمایشنامهها را به روی صحنه میآورد.
(گُ) (ص فا.) عامل، مأمور.
(گُ) (حامص. اِمر.)۱ - به کار گماشتن (کسی را).
۲- ادارهای که به کار استخدام، ماموریت، ترفیع، انتقال، بازنشستگی و سایر امور مربوط به کارمندان و کارکنان یک سازمان میپردازد، اداره استخدام.
