اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
گر باد فتنه هر دو جهان را به هم زند
ما و چراغ چشم و ره انتظار دوست
«حافظ»
(کِ) (ص فا.)
۱- کسی که دیگران را با چاقو تهدید می‌کند.
۲- کسی که خرج خود را از راه زد و خورد و تهدید دیگران به وسیله چاقو تأمین می‌کند.
(اِ.) شلوار گشاد و بلند زنانه، که از کف پا تا کمر را می‌پوشاند.
[ سنس. ] (اِ.) نوعی مرغابی.
(اِ.) اسب، اسبی که موهای سرخ و سفید داشته باشد.
۱ - (اِ.) گودال.
۲- آشیانه مرغان.
۳- (ص.) گود، عمیق.
(کَ دَ) (مص ل.)
۱- گودال درست کردن.
۲- زیر خاک کردن، دفن کردن.
[ تر. ] (ص نسب.) سازنده، نوازنده، ساززن.
(ص.) چست، جلد، زرنگ.
(لِ) (اِمص.)
۱- با ناز و غرور خرامیدن ؛ رفتار از روی کبر و غرور.
۲- جولان.
(~.) (اِ.) زد و خورد، جنگ و جدال.
(~. گَ) (ص فا.)
۱- کسی که از روی کبر و غرور می‌خرامد.
۲- جنگجو.
(~.)(حامص.) جنگجویی، مبارزه.
(لِ) (اِ.) گودال، گو، گودال معمولا کم عمق.
(~. مِ) (ص نسب.)
۱- منسوب به چاله میدان محله‌ای در جنوب تهران.
۲- (عا.) تربیت نشده، لات.
۳- خالی از ادب، لات منشانه.
(اِ.) الک دولک.
(اِ.) خم، پیچ و خم.
(اِمر.) پرپیچ و خم.
(مِ) (اِ.) سرود، شعر.
(~. سَ) (ص فا.)
۱- آوازخوان.
۲- شاعر، تصنیف ساز.
(ی) (ص فا.)۱- شاعر. ۲- سرود - ساز.
