اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح
ور نه گر بشنود آه سحرم بازآید
«حافظ»
(پَ ژَ) (مص ل.) گریستن، گریه کردن.
(پَ رَ) (اِمصغ.)
۱- پر کوچک.
۲- چیزی مانند تاج.
۳- پلک.
(~.) (اِ.) ستاره سهیل.
(پِ) (اِ.)
۱- بوی پیه گندیده.
۲- بوی ظرف چرب ناپاک شسته و مانند آن.
(پُ) (ص مر.) فعال، پرتلاش.
(پَ) (اِ.)
۱- تلاش کردن و درهم آویختن.
۲- طلوع آفتاب.
(پَ) (اِ.) خاک اره، بُراده.
(پَ وِ) (اِ.) پیرایش درخت، بریدن شاخه‌های زیادی درخت.
(پَ کَ) (اِمص.) منتظر بودن، چشم به راه داشتن.
(پَ کَ) (ص.)بی کار و ناچیز و از کار - افتاده.
(پَ. کَ دِ) (ص.)
۱- درمانده و عاجز.
۲- متفرق، پراکنده.
(پَ) (اِ.)
۱- ابزاری برای کشیدن اشکال هندسی.
۲- فلک.
۳- بخت و اقبال.
(پَ لَ) (اِ.)
۱- وصله، پینه.
۲- پاره‌ای از هر چیز.
(پَ گَ) (اِ.) طوق، طوقی زرین که پادشاهان بر گردن می‌کرده‌اند و گاه بر گردن اسب می‌انداختند.
(پُ رُ) [ فر. ] (اِ.) برنامه.
(پَ. گِ. کَ دَ) (مص ل.) کنایه از: فرود آمدن.
(پَ گَ) (ق.)=پرگس: هرگز، مبادا، دور باد.
(پَ. گُ تَ دَ) (مص ل.)
۱- بال گشودن، پرگشادن.
۲- فروتنی کردن.
(پَ گَ نَ یا نِ) (اِ.) زمینی را گویند که از آن مال و خراج بستانند.
(پَ) (اِ.) عمارت عالی.
