اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
از فسون عالم اسباب خوابم می‌برد
پیش پای یک جهان سیلاب خوابم می‌برد
«صائب تبریزی»
(هَ. دَ) (عا.) (مص م.) (عا.)
۱- روان کردن آب در زمین‌های لم یزرع.
۲- هدر دادن، تلف کردن.
(هَ زِ) (اِ.) (عا.)
۱- آبی که بیهوده روی زمین جاری شود.
۲- فاضلاب.
(هَ) (اِمر.) (عا.) تخته‌ای که جلو جوی و نهر نهند برای کم و بیش کردن آب.
(هَ زِ) [ په. ] (ص.)
۱- بیهوده، یاوه.
۲- بیکاره.
۳- زن بدکاره.
(~.)(حامص.) بیهوده گویی، یاوه گویی.
(~. دَ) (ص فا.) بیهوده گوی، پرگوی.
(~. شُ دَ) (مص ل.)
۱- فاسد شدن.
۲- خراب شدن و از کار افتادن پره قفل و کلید و مانند آن.
(~.) (ص فا.) بیهوده گو، یاوه گو.
(~. مَ رَ) (ص مر.) سگ ولگرد.
(~. گَ) (ص فا.) آواره، ولگرد.
(هَ زِ) [ په. ] (حامص.)
۱- یاوه گویی.
۲- ولگردی.
(~.) (اِ.) اول شیری که از پستان زن پس از زاییدن جاری شود.
(هَ) (اِ.) چوب پوشش بام خانه.
(هَ رَ) (اِ.) بریدن شاخه‌های زاید درخت.
(هِ رِ) (اِ.) (عا.) دفعه، مرتبه.
(هَ شَ یا ش) (اِ.) چنگال.
(هَ ش) (اِ.) عشقه، هر گیاهی که به درخت بپیچد.
(هِ رِ) (ص.) (عا.) شدید، سخت.
(هَ رَ) [ ع. ] (اِ مص.) پیری، کهنسالی.
(هَ رَ) [ ع. ] (اِ.) جسمی مخروطی شکل که قاعده اش مربع یا چندضلعی باشد و وجوه جانبی آن مثلث‌هایی باشند که همه به یک رأس مشترک منتهی شوند.
