اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
گر به چشم دل جاناجلوه های ما بینی
در حریم اهل دل جلوه خدا بینی
«رهی معیری»
(نَ فَ) [ ع. ] (اِ.) جِ نفقه.
(نَ فَ قِ) [ ع. نفقه ] (اِ.)
۱- هزینه زندگی زن و فرزند. ج. نفقات.
۲- آنچه انفاق کنند.
(~. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) انفاق کردن، بخشش کردن.
(نَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- عبادتی که واجب نباشد، عبادت مستحب.
۲- غنیمت.
۳- عطیه، بخشش.
(نَ فَ) [ ع. ]
۱- (اِ.) غنیمت.
۲- غنیمتی که از دشمن برای مصالحه گیرند.
۳- مالی که شرعاً متعلق به پیغمیر یا امام است (از قبیل اموال میت بلاوارث، جنگل‌های طبیعی و غیره)؛ ج. انفال.
(نِ لِ) (ص.) هدر رفته، تلف شده، ضایع و خراب.
(~. دَ) (مص م.)
۱- به هدر دادن، تلف کردن.
۲- (عا.) کشتن، به قتل رساندن.
(نَ فَ) [ فا - ع. ] (ص.) بی شعور، بی خرد.
(نُ) [ ع. ] (اِ.) اثر کردن در چیزی، داخل شدن در چیزی.
(نَ) [ ع. ] (ص.) رمنده، دور شونده، نفرت کننده.
(نُ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) رمیدن، دور شدن.
۲- حرکت کردن حاجیان از منی به سوی مکه. ؛ روز (یوم) ~ روز ۱۲ ذیحجه که حاجیان از منی به سوی مکه حرکت کنند.
۳- (اِمص.) رمیدگی.
(نُ) [ ع. ] (اِ.) جِ نفس.
(~. زَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) (عا.) فال زدن.
(نَ) [ ع. ] (مص م.) دور کردن، راندن.
(نَ) (اِ.)
۱- بوق، شیپور.
۲- بانگ بلند، ناله و زاری.
(~. مِ) (اِمر.)حکم و فرمان پادشاهان برای گرد آمدن سپاه.
(نَ) [ ع. ] (ص.)
۱- گرانمایه، قیمتی.
۲- نیکو، مرغوب.
(نِ)(اِ.) (عا.) غرغر، بهانه، بهانه جویی.
(نِ. زَ دَ) (مص ل.) (عا.)
۱- بهانه - جویی کردن.
۲- غرغر کردن.
(نِ. نِ) (ص مر.) (عا.) کسی که زیاد بهانه می‌گیرد و غر می‌زند.
