اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
گفتم : از بهر چه پویی ره میخانه رهی
گفت : آنجاست که بر آتش غم آب زنند
«رهی معیری»
(نَ) [ ع. ] (اِ.) ترسا. ج. نصاری.
(نَ) [ ع - فا. ] (ص نسب.) منسوب به نصران ؛ ترسایی.
(نُ رَ) [ ع. نصره ] (اِمص.) یاری، کمک.
(نِ) [ ع. ] (اِ.) نیمه، یک دوم از هر چیز.
(نِ فُ لْ عُ) [ ازع. ] (ص.) بسیار ترسیده و رنج کشیده، دچار اضطراب و اندوه.
(نِ فُ نَّ) [ ع. ]
۱- (اِمر.) نیمروز، هنگام ظهر.
۲- نیم دایره‌ای که از یک قطب شروع و به قطب دیگر ختم می‌شود و به وسیله آن طول جغرافیایی هر محل مشخص می‌شود.
(نَ صَ فَ) [ ع. نصفه ] (اِ.) انصاف، عدل، داد.
(نِ فِ) (اِ. ق.) (عا.) نیمه.
(نِ فِ) (اِ.) نوعی جام شراب.
(نَ) [ ع. ] (اِ.) پیکان، نیزه. ج. نِصال، نصول و انصل.
(نَ) [ ع. ]
۱- (ص.) نصیحت کننده، اندرزگو.
۲- (اِ.) توبه خالص و حقیقی که شکسته نشود.
(نُ) [ ع. ] (اِ.) جِ نص.
(نَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- بهره، قسمت.
۲- بخت، اقبال. ج. انصبه.
(نَ) [ ع. ] (ص.) نصیحت کننده، پند - دهنده.
(نَ حَ) [ ع. نصیحه ] (اِ.) پند، اندرز. ج. نصایح.
(نَ) [ ع. ] (ص.) یاری گر، مددکننده. ج. انصار.
(نُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- زر.
۲- خالص از هر چیز.
(نَ رَ) [ ع. نضاره ] (اِمص.) تازگی، آبداری.
(نُ) [ ع. ] (اِمص.) رسیدگی، پختگی.
(نَ رَ) [ ع. نضره ] (اِمص.) تازگی و شادابی و خرمی (گیاه، انسان).
