آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
ازکیمیای آدمی قطمیر مردم میشود
ماخولیای مهتری سگ میکندبلعام را
«سعدی»
(~.) (ص فا.) تون تاب، کسی که آتش خانه حمام را روشن می‌کند.
(~.) (اِ.)
۱- ظرفی دهان گشاد برای کاشتن و عمل آوردن گل.
۲- چنین ظرفی با گل‌های داخل آن.
۳- ظرفی برای گذاشتن شاخه‌های گل در آن.
(~. دَ تِ) (اِمر.)
۱- دسته‌ای گل.
۲- مناره، مناره مساجد و معابد.
(~.) (حامص.) دوختن گل روی پارچه‌های رنگین.
(گُ لِ) [ انگ. ] (اِ.) دروازه بان در بازی‌هایی ک ه دارای دروازه‌است.
(گُ. رَ) (ص مر.) به رنگ گل، سرخ رنگ.
(~.)
۱- (ص فا.) گل افشان.
۲- (اِ.) پارچه‌ای که در آن گل‌های سرخ بافته باشند.
۳- نام آهنگی است در دستگاه شور در موسیقی.
(~.) (اِمر.)
۱- نام لحنی در موسیقی.
۲- جای گل بسیار.
(~.) (اِ.) هنر یا فن ساختن گل از پارچه، پلاستیک، کاغذ یا مواد دیگر.
(گَ لَ) (ص.) سیاه مست.
(گُ لِ) (اِ.) باغ گل، باغی که در آن گل -های گوناگون پرورش می‌دهند، گلشن.
(گُ. سَ) (اِمر.) گیاهی است که از اجتماع قارچ و جلبک بر روی سنگ‌ها بوجود می‌آید.
(~. شَ) (اِمر.) گلزار، گلستان.
(~. ش کَ یا کَّ) (اِمر.) معجونی از برگ گل سرخ و شکر یا قند که برای تقویت معده به کار می‌بردند.
(~. عِ) [ فا - ع. ] (ص مر.) زیباروی، خوش سیما.
(گِ غَ) (ص شغل.) = گل گر: بنا، گل کار.
(گُ غَ) (اِمر.) کُرک، پشم نرم.
(گُ غَ دِ) (اِمر.) پنبه زده شده و گلوله کرده.
(گُ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی بازی شبیه به چوگان که در آن با چوبی سرکج به توپ ضربه می‌زنند تا وارد چاله‌ای بشود که در زمین تعبیه شده‌است.
(گُ) (ص مر.) گلگون، گلرنگ.
