آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
شنود اگر غم من نه غمین نه شاد گردد
به کدام امیدواری غم خود به یار گویم
«هاتف اصفهانی»
(گُ تَ دَ) (مص م.) پراکنده کردن، گستردن.
(گُ تَ) (اِمص.) کوفتن.
(گَ تَ یا تِ) (اِ.)
۱- هرچیز زشت و پلید.
۲- فضله چارپایان.
(گَ) (حامص.) زشتی، نازیبایی، پلیدی.
(گُ سَ تَ) [ په. ] (مص ل.) بریدن، جدا کردن.
(گُ سَ تِ) (ص مف.) جدا کرده، از هم جدا شده، باز شده.
(گُ سَ تِ)
۱- (حامص.) بریدگی، انقطاع.
۲- پراکندگی.
(گُ سَ) (اِ.) شکست در بخشی از پوسته جامد زمین که باعث جابه جایی چینه‌ها می‌شود.
(گُ س) (پس.) با بعضی واژه‌ها، معنای گسلنده می‌دهد. مانند: پیمان گسل.
(گُ سَ. کَ دَ) (مص م.) فرستادن، روانه کردن.
(گُ سَ دَ) (مص م.) گسیختن، پاره کردن.
(گُ سَ دَ) (مص م.) نک گسلاندن.
(گُ سَ دَ) (مص م.) = گسیلیدن: گسیختن، گسستن.
(گُ. بَ دِ) (ص مر. اِمر.) پیک، قاصد، چاپار؛ ج. گسی بندگان.
(گُ. تَ) (مص م.)فرستادن، روانه شدن.
(گُ تَ) (مص ل.) = گسیلیدن: پاره شدن، جدا کردن.
(گُ تِ یا تَ) (ص مف.) بریده، از هم جدا شده.
(گُ تِ یا تَ) (حامص.) جداشدگی، پاره شدگی.
(گُ) (اِ.) روانه ساختن.
(~. کَ دَ) (مص م.) فرستادن، روانه کردن.
