آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
بر طرف گلشنم گذر افتاد وقت صبح
آن دم که کار مرغ سحر آه و ناله بود
«حافظ»
(~. دَ) (مص ل.) عذر آوردن، بهانه آوردن.
(~. دَ) (مص م.) اطاعت کردن، تسلیم شدن.
(~. زَ دَ) (مص م.) کشتن، سر بریدن.
(~. شَ) (ص مر.) = گردن شخ: کنایه از: مغرور، سرکش.
(~. فَ) (ص فا.) کنایه از: متکبر و سرکش.
(~. نِ دَ) (مص م.) اطاعت کردن.
(~. دَ) (مص ل.) سر باز زدن، نا فرمانی کردن.
(~. کُ لُ) (ص.)
۱- نیرومند.
۲- دارای قدرت اجتماعی یا اقتصادی. مجازاً زورگو.
(گَ دَ. گِ تَ) (مص م.)
۱- اقرار کردن.
۲- پذیرفتن، به عهده گرفتن.
(گَ دَ) (اِ.)
۱- سیخ کباب.
۲- گوشه عود و رباب و مانند آن که سیم‌ها را بر آن بندند و بگردانند تا ساز گوک شود.
۳- چوب چرخ چاه که گرد و طناب دلو را به آن پیچند و از آن گشایند ...
(گِ)
۱- (حامص.) گردی.
۲- (اِمر.) کاسه زانو.
۳- پیرامون، گرداگرد.
(گَ یا گِ) (اِمر.) = گردناگ. گردنای: کبابی که گوشت آن را در آب جوشانیده باشند و سپس به سیخ کشند و کباب کنند؛ گردانیده.
(گِ. مَ یا مِ) (اِمر.) طلسم، دعایی است که درباره کسی که دوستش دارند می‌نویسند تا از آن‌ها دور نشود.
(گَ دَ نِ) (اِ.) راه پُر پیچ و خم و سخت در بالای کوه.
(~.) (اِ.) نک وردنه.
(~. کَ) (ص فا.) نافرمان، سرکش، باقدرت.
(گَ دَ) (ص.)
۱- دیوث، ابله، احمق.
۲- بی اندام.
(گَ دَ)(حامص.)
۱- شجاعت، دلاوری.
۲- ریاست.
(~. کَ دَ) (مص ل.) سرکشی کردن.
(گِ دِ) [ په. ] (ص مر.)
۱- هرچیز گرد و مدور مانند: نان.
۲- نوعی برنج.
