آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
مطبوعتر ز نقش تو صورت نبست باز
طغرانویس ابروی مشکین مثال تو
«حافظ»
(~.) (اِ.) سقف خانه.
(کَ) مرغ خانگی، ماکیان.
(~.) (اِ.) خرچنگ.
(کَ کَ) (اِ.)
۱- دادگر، از نام‌های خداوند.
۲- کامکار.
۳- پادشاه صاحب اقبال.
(کُ کُ) (اِ.) پارچه‌ای است نخی و ابریشمی یا پشمی که با آن پرده و رویه مبل سازند.
(کَ کَ نَ) (اِ.) استخوان نرم، غضروف. کرکری هم گویند.
(کِ کِ رِ) (اِ.) نوعی پرده که از تخته یا کائوچو باریک و بلند درست می‌کنند و پشت در و پنجره برای جریان هوا و جلوگیری از آفتاب گذارند.
(کَ کَ) (اِ.) نک کرکرانک.
(کُ کُ. خا دَ) (مص ل.) (عا.) رجز خواندن.
(کَ کَ) (اِ.) از مرغان شکاری با جثه بزرگ و منقار و چنگال قوی که لاشه جانوران را می‌خورد. مردارخوار هم می‌گویند.
(کَ کَ س فَ لَ) (اِمر.) نک کرکسان فلک.
(کَ کَ نِ فَ لَ) (اِمر.) دو ستاره نسر واقع در صورت فلکی شلیاق یا چنگ رومی و نسر طایر در صورت فلکی عقاب.
(~ گَ) (اِمر.) نک کرکسان فلک.
(کَ کَ) (اِ.) رنگین کمان.
(کَ) (اِ.) دم جنبانک.
(کَ کَ یا کِ) (اِ.) غله‌ای مانند گندم و نخود و باقلا که آن را نیم رس بریان کنند و بخورند.
(کَ کَ)(اِ.)سنگی است سرخ رنگ شبیه یاقوت.
(کُ) (اِ.) کلنگ، درنا.
(کَ رْ) (اِ.) کرگدن.
(کَ گَ دَ) (اِ.) حیوانی بزرگ و نیرومند که شاخی بالای بینی اش دارد. پوستش ضخیم و پُر چین و چروک است. در هندوستان و افریقا زندگی می‌کند.
