آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
وان گهم درداد جامی کز فروغش بر فلک
زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش
«حافظ»
(~. ~.) [ ع - فا. ] (ص فا.) (عا.) آن که خانه‌ای آماده برای قماربازی دارد؛ صاحب قمارخانه ؛ جیزگر.
(~. گَ) (ص.)
۱- کسی که ظروف سفالی درست می‌کند.۲ - نام یکی از آهنگ‌های موسیقی.
(~. گَ) (ص فا.) گدای دوره - گرد.
(~. گِ رِ تَ) (مص ل.) کنایه از:
۱- شراب ریختن.
۲- ادای احترام و تهنیت کردن.
(~. یِ) [ ع - فا. ] (ص مر.) هم - خوراک، هم غذا.
(کِ) [ فر. ] (اِ.) = کاسک:
۱- کلاه لبه دار.
۲- کلاهی از جنس فلز و غیره که سر را از خطر حفظ می‌کند، کلاه ایمنی.
(اِ.) [ فر. ] پرنده‌ای است سیاه رنگ به اندازه سار از راسته سبکبالان، بومی آمریکای جنوبی، پرهای پشت آن زرد طلایی است.
(شب جم.) واژه‌ای برای بیان آرزوها.
(نِ) (اِ.) خانه خرد و کوچک، خانه زمستانی.
(مص مر.) زراعت کردن، کاشتن.
(تَ) (مص م.) زراعت کردن.
(تِ) (ص مف.) زراعت شده، نشانده.
(ش) [ ع. ] (اِفا.) آشکار کننده، کشف کننده، ج. کشفه.
(شَ یا ش) (اِ.) یخ نازکی که روی آب می‌بندد.
(ق.) از ادات تمنی است و دال بر تأسف و افسوس و آرزو و حسرت دارد.
۱ - (اِ.) کاچی، آجر لعاب دار ساده یا نقاشی شده.
۲- (ص نسب.) اهل شهر کاشان.
۱ - (ص شغل.) آن که کاشی را در بنا کار گذارد.
۲- بنایی که در آن کاشی کار گذاشته شده‌است.
(ظِ) [ ع. ] (اِفا.) فروخورنده خشم، خاموش. ج. کظمه.
(عِ) [ ع. ] (اِمص.) نار پستان و پستان برآمده.
(اِ.)
۱- فریاد و ناله.
۲- آواز کلاغ.
۳- نشخوار.
