آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
ترسم که روز حشر عنان بر عنان رود
تسبیح شیخ و خرقه رند شرابخوار
«حافظ»
(ژَ) (اِ.) ناله، آواز حزین.
(ژِ) (اِ.) صمغ، چیزی چسبنده که از ساق درخت برآید.
(ژِ س) [ فر. ] (اِ.)
۱- نوعی پارچه نایلونی نازک.
۲- نیم تنه بافته از نخ.
(ژَ) (ص.)
۱- گود، عمیق.
۲- دور، دراز.
(~. اَ) (ص فا.)
۱- آن که به صورت جدی و دقیق می‌اندیشد.
۲- آن که عادت به فعالیت فکری پی گیر و جدی دارد.
(~.) (ص فا.) آن که به مسایل به دقت می‌نگرد.
(~.) (اِ.) عمق.
(ژِ مَ) [ فر. ] (اِ.) نژاد مردم آلمان یا هر یک از مردم آن.
(ژُ ژِ) [ فر. ] (اِ.) نوعی پارچه کرپ نازک و ریزبافت با سطح زبر.
(ژِ) [ فر. ] (اِ.) وضع، رفتار و حرکات شخص.
(ژَ) (اِ.) = ژخار. زغار: سختی. مق سستی.
(~.) (اِ.) آواز بلند، فریاد سهمناک.
(~.) (اِ.) ناف حیوانات.
(~.) (اِ.) سُرخاب، غازه.
(ژَ رَ یا رِ) (اِ.) = ژغاله: نان ارزن.
(~.) (اِ.) فریاد، فغان.
(ژَ غَ) (اِ.) غرش جانوران درنده هنگام شکار.
(~.) (اِ.) سختی، محکمی.
(ژَ فْ) (اِ.) آب و چرک گوشه‌های چشم خواه تر باشد خواه خشک.
(ژَ) (اِمر.) نک ژفک.
