آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
حافظ ببر تو گوی فصاحت که مدعی
هیچش هنر نبود و خبر نیز هم نداشت
«حافظ»
(چَ) (اِ.)
۱- چنگگِ چوبی که با آن غله کوفته باد دهند تا دانه از کاه جدا شود.
۲- غربالی که با آن غله پاک کنند.
(چُ) (اِ.) پستان (زن یا جانور ماده).
(چُ) (اِ.)
۱- قطعه کوچک گوشت میان فرج زن، چچوله، خروسه.
۲- آلت تناسلی پسر خردسال.
(~.) (ص. اِ.) معدوم، نابود.
(چُ) (اِ.) = چوک: آلت تناسلی مرد؛ نره.
(~.) (اِ.) گردویی که مغز آن به آسانی برنیاید.
(~.) (اِ.) = جیک: یک جانب از چهار جانب بجول، دزد؛ مق. پک.
(~.) (اِ.)
۱- (اِ.) قطره.
۲- صدای افتادن قطره آب.
(چَ) (اِ.) نک چهارشاخ.
(~.) (اِصت.) = چکاچاک. چکاچک. چقاچاق: آواز ضربت تیغ، صدایی که از چیزی برآید مانند شکستن چوب و نی و خوردن چیزی بر چیزی.
(~.) (اِ.) سخن، کلام.
(~.) (اِ.) فک اسفل، چانه، چک و چانه.
(~.) (اِ.) سیلی، تپانچه.
(~.) [ تر. ] به زانو نشستن، چنباتمه زدن، بر سر دو پای نشستن، جندک زدن.
(چِ) [ فر. مأخوذ از فارسی ] (اِ.) برگه‌ای که به موجب آن شخص می‌تواند از حساب خویش در بانک پول بردارد یا به دیگری بدهد. ؛ ~ بی محل چکی که به علتی برگشت داده شود خواه صاحب ...
(چُ. زَ دَ) (مص ل.) چنباتمه زدن، چندک زدن.
(چَ. زَ دَ) (مص م.) سیلی زدن.
(چَ کُ نِ) (اِمر.) (عا.)
۱- فک پایین.
۲- ریخت، شکل، سر و وضع.
(~. زَ دَ) (مص ل.) (عا.)
۱- پرحرفی کردن.
۲- گفت و گوی زیاد برای پایین آوردن نرخ چیزی یا جوش دادن معامله‌ای.
(چِ. کَیا کِ دَ) (مص ل.) صادر کردن چک توسط صاحب چک.
