آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
شب از شکوفه روز شد و روز شب ز ابر
هنگامهٔ مکرر ایام تازه شد
«صائب تبریزی»
(~.) (ص مر.) هر جسم پشت برآمده مانند ماهی.
(~ِ نِ) (ص.) کنایه از: کسی که دارای شغل دفتری است.
(~. نَ دَ) (مص ل.) پشت دادن، استناد.
(~. نِ) (حامص.) نوشتن در پشت سند برای انتقال آن به دیگری.
(پُ تِ. زَ دَ) (مص م.)
۱- به پشت پای کسی زدن تا بر زمین افتد.
۲- ترک کردن، رها کردن.
(پُ) (ص نسب.) هیز، مخنّث.
(پُ) (اِمر.) پایداری، همت.
(~. تَ) (مص ل.) همت داشتن.
(~. گَ) (حامص.)
۱- به کسی متکی بودن، اعتماد.
۲- مددکاری.
(~. گُ) (اِمر.) صورتی پررنگ، قرمز کم رنگ.
(پُ تِ. اَ تَ) (مص م.) (عا.) در انجام دادن کاری سستی و اهمال کردن.
(پُ رَ) (اِ.) نک پشتواره.
(پُ. پُ) (ق مر.)
۱- پشت سر هم، پیاپی.
۲- دوشادوش.
(~.) (ص فا.) پشتیبان، مددکار.
(پُ تِ) (اِمر.)
۱- کوله بار، پشتواره.
۲- تل، تپه.
۳- مقدار باری که بتوان با پشت حمل کرد.
۴- فاصله میان دو چاه قنات.
(پَ تُ) (اِ.) از زبان‌های ایرانی شرقی که بیشتر در باختر و جنوب افغانستان و شمال باختری پاکستان رواج دارد.
(پُ) (ص مر.) پشتیبان، یاری کننده.
(پُ رِ) (اِمر.) آن اندازه بار که با پشت توان حمل کرد.
(پُ) (ص مر.) نک پشتیبان.
(پُ نِ) (اِمر.)
۱- سپرده بانکی.
۲- مقدار طلا و نقره و جواهر و مانند آن که از طرف دولت یا بانک ناشر اسکناس برای اعتبار چاپ اسکناس تعیین و نگه داری می‌شود.
