آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
چو مرغ جان من از آشیان هوا گیرد
کند نزول بخاک در سرای شما
«خواجوی کرمانی»
(چَ) (اِمر.) پای افزار، کفش.
(چِ) (اِمصغ.)
۱- ساق پا.
۲- از زانو تا سر سم پای گوسفند و گاو.
۳- خوراکی که از دست و پای گوسفند درست کنند.
۴- یکی از دو لنگه شلوار.
۵- لبه پایینی شلوار. ؛ ~ کسی را گرفتن بی جهت کسی را ...
(~. زَ) (اِمر.)
۱- نوعی بازی با آتش.
۲- نوعی فشفه که به دور خود می‌چرخد، پاچه گزک، پاچه خزک.
(~. وَ دِ) (ص مر.) (عا.)
۱- حقه باز.
۲- بی شرم.
(~.) (ص مر.) کنایه از: آدم مردم آزار و مزاحم.
(چَ لِ) (اِمر.) کفش، پای افزار.
(چ َ) (اِمر.) پِهِن خشک شده گاو؛ تپاله.
(دَ) (مص م.) (عا.)
۱- پاشیدن.
۲- ریختن.
(اِمر.)۱ - بخش پایینی دیوار.
۲- دامن زنانه چین دار.
(ژَ) ( اِ.) مالش و آزار.
(ژَ) (اِمر.) نک پاچنگ.
(ژِ) (اِمر.)
۱- پاچه.
۲- ساقه.
۳- پاچنگ.
[ فر. ] ( اِ.)
۱- عید فصح، عیدی که یهودیان هر سال در چهاردهمین روز از نخستین ماه قمری به یاد خروج قوم بنی اسرائیل از مصر برپا دارند.
۲- عیدی که مسیحیان هر سال به یاد برخاستن مسیح از میان ...
[ په. ]
۱- (ص.) پاکیزه.
۲- ساده و بدون ترکیب.
۳- روشن، درخشان.
۴- بی گناه، پاکدامن.
۵- (ق.) تماماً، بالکُل.
(تَ) (مص م.) پاکبازی کردن.
(تِ) ( اِ.)
۱- کسی که همه پول خود را باخته‌است.
۲- کسی که همه چیز خود را از دست داده‌است.
(مَ) (ص مر.) برخوردار از پاکدامنی، نداشتن وضع یا کیفیت رفتارهای زشت و ننگین.
(حامص.)
۱- پاک کردن جایی.
۲- مجازاً: بیرون کردن یا بازنشسته کردن کارمند یا عضوی از یک موسسه.
(س ِ رِ) (ص مر.)پاک نهاد، پاک - طینت.
(نَ فَ) [ فا - ع. ] (ص مر.) راستگوی.
